Gerrit van Houwelingen geeft les aan Syriërs

Begin dit jaar kreeg ik van een oud-collega in Hasselt een telefoontje met de vraag of ik bereid was een Syrisch echtpaar, in Genemuiden neergestreken, wilde helpen met hun inburgering. Zeg dan eens nee! Tijd genoeg om op het veerhoofd de verrichtingen van het eerste van Sportclub onder een vergrootglas te leggen en dan smoesjes bij elkaar harken? Enfin…voortaan niet meer wandelen in de regio of vissen in de binnenhaven op de maandagmiddag, behoudens in de vakanties dan, want dan ligt hun inburgeringscursus ook plat. Het is een hoog opgeleid echtpaar, werkzaam geweest in de theaterwereld van Damaskus, en toen er een bom afging in de buurt van hun kinderen, besloten ze te vluchten. Inmiddels is er ook een landgenoot, leraar Engels, aangeschoven. Geen dankbaarder vrijwilligerswerk, al kun je na anderhalf uur ingespannen ‘talig’ bezig een spijker op m’n kop krom slaan. Hoewel ik veertig jaar in het onderwijs heb gezeten, moet ik alle zeilen bijzetten, soms met handen en voeten, om idioom uit te leggen, waarmee hun leerboek hen overlaadt. Hun grammaticaboek is nog pittiger. Leg maar eens de functie van ons woordje ‘er’ uit, dat op allerlei manieren in onze taal wordt gebruikt. Het Nederlands is een van de moeilijkste talen ter wereld. De laatste tijd leren ze ook van hun kinderen die op de Vogelaar en op de rand van de zandbak vooral de uitspraak van onze klanken sneller onder de knie krijgen dan hun ouders. Tijdens de inburgeringscursus op Windesheim (vier keer in de week!) wordt er niet over politiek gesproken. Zelf sta ik er wel voor open. Er gaat geen maandagmiddag voorbij of een of ander politiek item passeert wel de revue. Vanmiddag gaven ze ook hun mening over de afschuwelijke gebeurtenissen van het afgelopen weekend in Parijs en de achtergronden van de aanslagen. Ze houden hun hart vast!

Gerrit van Houwelingen