Solliciteren (column Wim Rietman)

Ik was op een feestje toen ik werd aangeklampt door een jongeman. Ik schatte hem een jaar of vijfentwintig. Een beetje schuchter vroeg hij aan mij:” Je werkt in de buitendienst, toch?”  Ik knikte bevestigend. “Ik wil ook graag vertegenwoordiger worden”, zo liet de knaap mij weten. “Maar bij elke sollicitatie word ik afgewezen. Kan jij me niet adviseren?”.

Ik nam de jongen eens van top tot teen op. Keurige vent, niks op aan te merken. “Je bent waarschijnlijk te bescheiden”, viel ik met de deur in huis.  Ik besloot niet om de hete brei heen te draaien, maar direct mijn waardeoordeel af te geven. “Daar is op zich niets mis mee – daar had ik vroeger zelf ook last van – maar in het vak van verkoper moet je zelfvertrouwen uitstralen. Zelf werd ik ook een aantal keren afgewezen tijdens een sollicitatiegesprek. Daarom besloot ik het over een andere boeg te gooien.”

De jongen hing inmiddels aan mijn lippen. “Wat heb je precies aan je houding veranderd?”, vroeg hij gretig.

“Niets anders dan zelf de regie in handen nemen tijdens het eerste de beste volgende gesprek”, liet ik hem weten. “Hoe ging dat?”,  wilde de verkoper in spe nu graag weten. “Ik kwam het privékantoor van de directeur binnen en gaf de beste man een hand. Voor ik ging zitten liep ik eerst een rondje door de ruimte. Ik nam alles in me op en nam toen rustig plaats. Dit alles zonder een speciale reden, maar het maakte wel indruk op de eigenaar”.  De jongeman knikte.

“Vervolgens vertelde de directeur dat er maar liefst 128 mensen op de functie gesolliciteerd hadden. Ik reageerde direct ad rem. Er zal ongetwijfeld een betere kandidaat dan ik voor deze functie zijn, meneer. Maar ik zou werkelijk niet weten wie. Ik zag direct aan de man dat de boodschap aangekomen was”.

Het geknik van de knaap werd enthousiaster.

“Vervolgens vroeg de eigenaar of ik ervaring in de verkoop had. Ook nu liet ik er geen gras over groeien. “Ik zou het woord verkopen uitgevonden kunnen hebben”, reageerde ik.  “Ik breng net zo gemakkelijk koelkasten in Siberië aan de man, als containers zand richting de Sahara. Alleen mijn schoonmoeder verkoop ik niet. Die kan u voor niets krijgen”.  De directeur moest lachen. Een goed teken.

Mijn gesprekspartner begon nu steeds heftiger te knikken. “Hoe ging het verder?”, vroeg hij.

“Wanneer het sollicitatiegesprek  ten einde loopt,  moet je zorgen dat je nog een goede uitsmijter hebt. Ik deed dat door de directeur met zijn bedrijf te complimenteren en liet hem terloops nog even het volgende weten: Wanneer ik directeur van een bedrijf zou zijn, zou ik mezelf op zeker aannemen!. De eigenaar keek wat vreemd op, maar er leek me ook bewondering uit zijn ogen te stralen”.

Met een goed gevoel nam ik afscheid.

“Geweldig”, reageerde de jongeman uitbundig. “Bedankt, je hebt me werkelijk op het juiste spoor gezet”. Hij gaf me een hand en liep met grote passen weg. “Wacht nog even….”, riep ik hem na. Maar tevergeefs. Hij was al in de menigte verdwenen.  Ik had hem graag nog even meegedeeld dat er twee dagen later al een brief van het bedrijf waar ik gesolliciteerd had op de mat lag. Ik was afgewezen.