De beste wensen…(column Wim Rietman)

“Ook de beste wensen dan maar”, zei de gezette man duidelijk met tegenzin tegen mij, intussen een klef, zweterig handje gevend. Hij kon weinig anders, want ik zat precies in het midden van een lange tafel vol vrolijke mensen. Vol goede moed was hij de rij af gegaan en had iedereen een ongetwijfeld welgemeend prachtig 2016 toegewenst. Maar ten opzichte van mij lag dat toch een beetje anders.

Van dat nieuwjaar wensen moet ik sowieso niet zoveel hebben. Mensen die je een jaar niet zien staan, gunnen je zomaar opeens het allerbeste. Ik vind het een tikje naar hypocrisie neigen. Ik ben dan ook altijd blij dat het weer midden januari is. Dan kunnen we weer tot de orde van de dag overgaan.

Intussen stond de man nog steeds bedremmeld voor me. We kenden elkaar al vanaf onze kindertijd en hadden elkaar eigenlijk nooit gemogen. In de loop der jaren waren we elkaar op vele terreinen tegengekomen. Eerst op school. Later tijdens verschillende sportactiviteiten en of het zo moest zijn kwam ik hem nu in het beroepsleven ook nog regelmatig tegen. Van enige vorm van sympathie was van beide kanten nooit sprake geweest. In mijn ogen was hij een arrogant type met behoorlijk narcistische trekjes. Twee eigenschappen die ik niet uit kan staan. Over mij zou hij in het openbaar ook ongetwijfeld weinig vleiend spreken. Dat had ik ook liever niet, eerlijk gezegd.

“Laat die beste wensen maar waaien.”, sprak ik uiteindelijk. “Je meent er toch geen ene moer van”. Van mijn goede voornemen om in het nieuwe jaar eens wat milder te zijn was in één klap niets meer over. “Laten we eerlijk zijn”, liet ik er op volgen. “Jij vindt mij een eikel en ik vind jou een misselijk heerschap. En laten we het daar ook maar bij houden.”

Zo, dat was er uit. Als blikken konden doden, zag het er bijzonder slecht voor me uit. De man was inmiddels vuurrood aangelopen. “Ach, jij….”, beet hij mij uiteindelijk toe, “Krijg toch rap de krampen”.

“Bedankt en insgelijks”, liet ik er op volgen. “Nu hebben we elkaar in ieder geval iets gewenst wat we beiden ook echt menen.”