Kooiker (column Gerrit van Houwelingen)

Zijn kooiker is van eind ’97. Hij bepaalt al jaren het dagritme van het baasje. Dat begint om 7 uur in de morgen en eindigt om 10 uur in de avond. Zijn kop is een beauty, maar hij heeft een plaatloze rug en werd als enige uit het nest niet verkocht. Zo bleef hij in de familie. De laatste tijd komt hij vaak een vriendje tegen, ook een kooiker, en het lijkt wel of ze elkaar kennen. ‘Hoe oud is die van jou?’, vraagt hij op een dag. Van de december ’97, klinkt het. Blijken het broers te zijn! Zo zie je maar weer dat het schrijven van een column helemaal geen heksentoer is. ‘Je moet het moment vangen als een vlieg’, schreef Carmiggelt eens in een ‘Kronkel’.

Seniorenverlof in de winter. Koffie en proviand in de rugzak voor een lange wandeling zonder horeca. Zijn kooiker gaat graag mee, al beweert het vrouwtje dat hij de volgende dag totaal versleten is en zijn mand niet uitkomt. Eerst met de auto naar station Wijhe. En dan met een grote boog door de Duursche Waarden en Fortmond naar het zuiden. Onderaan de uitkijktoren van de steenfabriek met zicht op Veessen aan de overkant van de IJssel en honderden wintergasten, smaken de volkoren boterhammen als een delicatesse in een driesterrenrestaurant. In Olst stapt hij uit het stenen tijdperk terug in de 21^e eeuw bij de kaartjesautomaat. Een vriendelijke dame glimlacht om zijn gestuntel en helpt hem. Binnenkort behoort het treinkaartje ook tot het verleden, weet ze te vertellen, en zal de ov-chipkaart zijn intrede doen.

Het schoolplein op het Tag ligt er verlaten bij. Het is openbaar speelterrein, maar er is geen kind te bekennen. De kooiker wil het plein op, maar hij fluit hem terug. Dan lopen ze richting rotonde en verder over de dijk rond het Tag, een extra beveiliging tegen hoog water, hoewel de balgstuw bij Ramspol er al garant voor staat. In de verte gonst een vliegtuigje als een lastig insect boven de Noordoostpolder. Een groepje wandelaars klautert over een afscheidingshek op het Zuiderzeepad nabij de Prinsensluis. Watersnippen schrikken op uit de slootkant. Even lopen ze in de luwte achter de schuren van riethandel Van Rees. Een containerschip is op weg naar het Meppelerdiep.

Soms laat hij de kooiker uit op de Top. Kolganzen dobberen op de ondiepten rond het Vogeleiland. Er zitten brandganzen tussen, herkenbaar aan hun zwarte borst en hals en crèmewitte kop. Een ganzenpaartje houdt zich wat afzijdig van de groep, ziet hij door zijn kijker. Hij kent ze niet. Vanavond opzoeken. De kooiker ziet er al gauw uit als een beest. Het baasje besluit helemaal rond te lopen, langs het scheepvaartgat waar de Goot in uitmondt. Ook door dit niemandsland loopt het Zuiderzeepad, waarvan hij zelf nog het stuk Hoorn-Amsterdam moet wandelen, maar het komt er nog niet van. De zon gaat onder als hij een uur later terug is bij de vluchthaven. Zijn waarneming van die middag blijken Indische ganzen te zijn geweest.