Heimwee naar Berend-Jan Driessen (column Wim Rietman)

In de afgelopen week haalden een behoorlijk aantal faillissementen de landelijke media. Enkele ketens in de schoenenbranche legden het loodje en het drogisterijconcern DA ging op de fles. Maar het meeste stof deed toch wel het ter ziele gaan van het gerenommeerde V&D opwaaien. Persoonlijk was ik nogal verbolgen over het feit dat mensen met een waardebon van Vroom en Dreesmann deze – ondanks het feit dat de winkels nog open waren –  niet meer in konden leveren. Lekker voor degenen die een dergelijke bon als kerstgift gekregen hadden. De curator zal ongetwijfeld zijn werk uitgevoerd hebben, maar ik noem het diefstal.

Het gaat slecht met de detailhandel. En dat is nou met recht een open deur intrappen. Er is eigenlijk maar één schuldige aan te wijzen: het internet.

Voor bovengenoemde ketens die een doorstart overwegen, vrees ik het ergste. Ze moeten het fundamenteel wel heel anders gaan doen, anders is een doorstart ten dode opgeschreven. Het internet blijft namelijk.

Winkels worden tegenwoordig gebruikt om goederen te bekijken of kleren te passen. Vervolgens wordt thuis achter de computer gekeken waar het product het goedkoopst binnen gehaald kan worden. Wanneer je maar weet wat je wilt hebben, dan melden sites als beslist.nl in een paar klikken waar je het minste geld kwijt bent. Als winkelier met al je vaste lasten kun je gewoonweg niet met de online-handelaren concurreren.

Met weemoed denk ik terug aan winkeliers als Berend-Jan Driessen aan de Burgemeester ten Veldestraat. Daar ging je naartoe voor een bezem of een waslijn. Daar was de sfeer gemoedelijk en was er tijd voor een praatje. Berend verkocht zelf afgewogen snoep in plastic zakjes.  En hij had een ruime keuze aan erwten voor je snert. Vandaag de dag is dat  niet meer denkbaar. We hebben gezien dat Cor van Dijk de witgoedzaak die hij van Jos Roetman overgenomen had, niet in de benen kon houden. Eeuwig zonde. De Mediamarkt komt ’s avonds echt niet even langs hoor, wanneer je wasmachine het ineens begeven heeft.

Als je als middenstander je hoofd boven water wilt houden, moet je het woord service met een hoofdletter schrijven. Een goed voorbeeld hiervan is de familie Tuinman met verschillende filialen in Zwartewaterland. Zij kregen misschien wel het meeste last van de digitale revolutie. Fotograferen doet iedereen onderhand met zijn mobiele telefoon. CD’s kopen gebeurt alleen nog door liefhebbers. De rest downloadt, al dan niet legaal. Met de huidige mogelijkheden op TV-gebied huurt niemand meer een DVD. En een reisgids halen voor je vakantie lijkt een gebeurtenis uit een ver verleden. Maar door een excellente service te bieden, behouden de gebroeders Tuinman hun vaste klantenkring.  Gelukkig maar.

Vroeger lag voor de lokale middenstand de concurrentie van Zwolle op de loer. Tegenwoordig is dat de tablet, de PC of de telefoon. Genemuiden beschikt nog over een behoorlijk winkelbestand. En voor de leefbaarheid zou het fijn zijn wanneer we dat zo konden houden. Dat hebben we met z’n allen zelf een klein beetje in de hand.