Verslaafd (column Erik Driessen)

Ik ben nogal verslavingsgevoelig. Wat meestal begint met een experimentje, mondt al snel uit in excessief gedrag. Eén dropje is een hele zak, één handje chips is een gezinsverpakking. Vermoedelijk hou ik me daarom mijn hele leven al afzijdig van elke vorm van drugs. Een trekje of snuifje betekent voor mij vermoedelijk de gang naar een afkickkliniek. Sigaretten heb ik om dezelfde reden ook nooit aangeraakt.

Die verslavingsgevoeligheid komt ook op buitengewoon hinderlijke wijze terug in spelletjes. Wat begint als een ontspannen pleziertje is binnen no-time geheid een dwangmatige bezigheid. Meestal zijn het spelletjes van het sullige soort. Football Manager en dat soort werk. Dat je denkt dat je trainer van pakweg Ajax of Manchester United bent en vervolgens je best doet om de Champions League te winnen. Ik kon er vroeger tot diep in de nacht mee bezig zijn.

Alle spelletjes op de iPad zijn daarom buitengewoon gevaarlijk voor mij. Voordat ik het weet kom ik aan werk of gezin niet meer toe en stort ik me volledig op de meest kinderachtige spelletjes. Wellicht is het weer die zelfbescherming die mij altijd van de iPad weg hield. Geef mij maar een lekkere laptop in de handen. Met dat vingergeschuif op dat veel te kleine schermpje kon ik nooit zoveel. Het is dat de kinderen hem nodig denken te hebben.

Afgelopen donderdag ging ik toch voor de bijl. Mijn zoontje speelde een Paw Patrol spelletje, een soort kopie van bubbles. Ook dat is geen spel voor intellectuelen: je moet drie ballonnetjes van dezelfde kleur bij elkaar zien te krijgen zodat die knappen. Wie heel goed in het spel is, krijgt alle ballonnetjes kapot. Dat is me nog nooit gelukt. En dus staat de iPad hier volledig tegen de huisregels in urenlang aan. “Uh, speel je nou alweer dat spel papa?”, klinkt het tien keer per dag.

“Nee, ik moet even wat opzoeken…”, lieg ik dan. De echte verslaafde ontkent immers zijn probleem.