Gereformeerde Kerk bezoekt ’tabernakel’

Tekst en foto's: Enrico Kolk

Dominee Imko Postma van de Gereformeerde Kerk hield onlangs een aantal preken over de tabernakel. Toen hij ontdekte dat een maquette daarvan momenteel in Zwartsluis staat, besloot hij een ‘excursie’ te organiseren. Maandagmiddag waren zo’n 15 leden van de Gereformeerde Kerk bij elkaar in ‘De Poort’ in Zwartsluis om de maquette te bezichtigen.

“Ik had al een tijd het verlangen om hierover te preken”, vertelt de predikant. “Dat leefde al jaren. Ons tweejaarlijkse thema is nu ‘met hart en ziel zorgen, vieren en verbinden’. De tabernakel staat symbool voor verbinding, het werd wel de tent van ontmoeting genoemd, omdat God daar Zijn volk wilde ontmoeten. Er was nu zoveel ruimte, aan alle kanten, dat ik met de serie begonnen ben.”

De tabernakel was een verplaatsbare ‘tent’ die dienst deed als ‘tent der samenkomst/ontmoeting’ toen de Israëlieten vanuit Egypte naar het beloofde land, Kanaän, trokken. In de Bijbelboeken Exodus, Leviticus en Numeri is te vinden hoe de tabernakel gebouwd werd en gebouwd moest worden.

Postma preekte over de verschillende elementen van de tabernakel. Met de bediening van het Avondmaal ging de preek bijvoorbeeld over de ‘tafel der toonbroden’ (een tafel in het heilige (het tweede deel) met daarop twaalf platte broden), maar in andere diensten ook over de ‘Ark van het Verbond’ (een kist waarin de stenen tafels met de Tien Geboden bewaard werden) en de ‘poort’. Bij de maquette vertelt hij aan de aanwezigen dat de geloofsweg te vinden is in de onderdelen van de tabernakel. “Eerst kom je bij de poort, daar moet je naar binnen”, legt hij uit. “Die heeft trouwens heel veel kleuren. In tegenstelling tot veel Hollandse kerken, die sober zijn. Vaak hebben die helemaal geen kleur.”

Na de poort valt meteen iets op: het grote brandofferaltaar. “Dat is het eerste wat je ziet. En zo is het ook met het geloof: Jezus bracht het grote offer, hij is gestorven voor onze zonden. Eerst moeten we langs het offer, pas dan kun je naar het wasvat.”

Dat staat weer symbool voor de reiniging van een mens, stelt de predikant. “Daarna komt het heilige. Daar zit een kleed over. Het kan dan donker zijn, net als in het geloofsleven, want dit staat daar ook weer voor. We zien allemaal goud. Dat was in de tijd van de Israëlieten acaciahout dat overtrokken was met goud. Dat hout laat de vergankelijkheid van de mens zien. Maar door het verzoenende bloed mogen we met goud overtrokken worden”, vertelt de predikant die ondertussen een paar attributen verplaatst. “Dit staat niet zoals het moet staan.”

Achter het heilige is het heilige der heiligen te vinden. “Daar mocht alleen de hogepriester komen, één keer per jaar. Het staat symbool voor het leven. Jezus zei: ‘Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven. Zo is de voorhof (het voorste deel) de Weg. Die heb je nodig maar dat is niet het belangrijkst. Toen we hiernaartoe gingen hadden we de weg nodig. Maar dat was niet het belangrijkste, het ging om het doel. Het heilige was voor de Joden de Waarheid en het heilige der heiligen het Leven.”

In het kijken naar de maquette zit ook weer een relatie met het geloof, merkt Postma op. “Je kunt er van een afstandje naar kijken, maar dan sta je erbuiten. Het bedoeling is dat je ingaat door de poort.”