Dinoplaatjes (column Erik Driessen)

“Spaar jij ook Dinoplaatjes?”, vroeg de kassamedewerkster van de Albert Heijn in Zwolle-Zuid. Daar was ik min of meer per ongeluk beland omdat ik in de buurt een apparaat had gekocht. “Dinoplaatjes?”, vroeg mijn zoon en ik wist meteen dat we een merkwaardige periode tegemoet zouden gaan. Hij is namelijk helemaal gek van dino’s. Je zou het bijna een obsessie kunnen noemen. “Welke dino is zwaarder, papa: de brachiosaurus of de T-Rex?”, vraagt hij dan. Wacht je een seconde met antwoorden, dan geeft hij zelf het antwoord op de vraag. En als het moet vertelt hij ook wat de favoriete kost van de brachio was en waar de meeste botten van deze dinosaurus zijn gevonden. Voor de duidelijkheid: mijn zoontje is vijf jaar.

Met de vraag van de kassamevrouw was hij op slag dinoplaatjesverzamelaar. Helaas waren de bijbehorende boeken in Zwolle-Zuid op, maar met een flinke stapel Dinoplaatjes (we deden de weekeindinkopen) liep hij de deur uit. Daar werd hij opgewacht door een enorme schare nogal opdringerige kinderen. “Dinoplaatjes?”, vroegen ze, op een manier zoals kinderen in Afrika soms brood uit de handen van Westerse hulpverleners kunnen kijken. Ze zagen eruit als ze best een vechtpartij over hadden voor een pakje Dinoplaatjes.

Ondanks het besef dat we in een turbulente tijd waren beland, besloot ik hetzelfde weekeinde nog de Albert Heijn in Meppel binnen te stappen. Ook daar moest ik immers dichtbij zijn. “Kost wel vijftig eurocent…”, zei de scholier achter de servicebalie, maar die financiële tegenslag zou ik wel te boven komen. “Doe maar twee…”, antwoordde ik voor de zekerheid. Ik heb namelijk ook nog een dochtertje. Die praat gelukkig nog weinig over dinosaurussen, maar om problemen voor te zijn nam ik liever ook een exemplaar voor haar mee.

Vanmiddag moesten we boodschappen doen. Normaal gesproken zou ik die bij de Coop in woonplaats Sint Jansklooster doen. “Nee…ik wil naar de Albert Heijn!”, riep mijn zoontje. Het bewijs dat de dinoplaatjesmarketing werkt. We belandden, ik lijk wel gek, kortom bij Bart Knap. “Ik weet niet zeker of die wel meedoet hoor met de dinoplaatjes…”, zei ik onderweg nog, maar de grote poster op de gevel van de supermarkt liet aan duidelijkheid niets te wensen over. En de kinderen achter een hekje al helemaal niet. Ook Genemuiden is in de ban van de dinosaurus.

Ik besloot alvast enkele inkopen voor het verjaardagsfeestje van komend weekeinde te doen. Dat zou immers een extra grote verzameling Dinoplaatjes opleveren. “Spaar jij ook Dinoplaatjes?”, vroeg de mevrouw die haar boodschappen voor ons afrekende. De ogen van mijn zoon begonnen te glimmen. Haar kar zat immers flink vol. Nog voordat de kinderen bij de ingang ze konden bemachtigen, had hij een flinke stapel onverwachte Dinoplaatjes te pakken.

“Wow…de diplodocus”, klonk het in de auto. “Weet jij hoeveel meter die was?”

Het boek is nog niet voor 10 procent vol. Bart Knap kan de komende tijd op ons rekenen!