Boek Burgmeijer krijgt steeds meer vorm

Ergens had hij november in zijn hoofd, maar die zachte deadline gaat hij niet halen. Desondanks vordert Marinus Burgmeijer gestaag met zijn boek over de IJsseldelta. “Ik wil vooral een goed boek. Of dat nou in januari of april verschijnt maakt niet zoveel uit”, zegt de kunstenaar die sinds vorig jaar met pré-pensioen is en daardoor nog meer tijd dan voorheen in de natuur rond Genemuiden doorbrengt.

De fietsen staan klaar voor een tocht door vermoedelijk de Weerribben, maar eerst bladert Burgmeijer nog eens door de multomap waarin de contouren van zijn boek zichtbaar worden. Dat gaat niet alleen over het Zwarte Meer en het Vogeleiland, maar ook over de Piepertpolder, Kampereiland en Mandjeswaard, polder Mastenbroek en het Zwartewater met zijn uiterwaarden. “Ik heb uit commercieel oogpunt ook nagedacht om de IJssel erbij te betrekken, maar daarvan weet ik eigenlijk te weinig af. De natuur rond Genemuiden ken ik als mijn broekzak. Daar kom ik mijn hele leven al. Wel besteed ik aandacht aan de IJsselmonding bij Kampen, omdat daar bijzondere vogels voorkomen, waaronder ook zeearenden.”

Die komen op het Vogeleiland ook al enkele jaren voort. Het is samen met het Zwartemeer het gebied waar Burgmeijer misschien wel het meeste zijn hart heeft verpand. “Daar zie je zoveel bijzondere vogelsoorten. Ik was een paar jaar terug op het Tititakameer in Peru. Daar groeien biezen. Ik rook gewoon het Zwartemeer. Alleen het decor was wat anders”, glimlacht Burgmeijer.

Hij heeft al ontelbare uren in zijn boek gestoken. Van alle trektochten moesten natuurlijk schetsen, tekeningen en schilderijen worden gemaakt, die een plek in het boek gaan vinden. “Bovendien heb ik vorig jaar besloten dat ik de teksten ook zelf ging schrijven. Steeds meer mensen gaven me dat advies. Het is immers mijn verhaal en als je anderen dan laat schrijven, bestaat het gevaar dat je belangrijke of leuke verhalen mist. Dat schrijven heb ik wel wat onderschat, maar het was heel leuk om te doen. Ik besef bovendien nog meer dan vroeger hoe bijzonder de natuur rond Genemuiden is.”

Verwondering is misschien wel het kernwoord van het boek. In de natuur ligt verbazing continue op de loer. Neem de torenvalk, zegt Burgmeijer. “Die heeft acht keer beter zicht dan mensen. Ik dacht altijd dat hij daarom zo goed zijn prooi, muizen, kon vinden. Het blijkt echter dat muizen ultraviolet licht uitstralen. Als zo’n torenvalk ‘biddend’ in de lucht hangt, ziet hij precies het spoor dat hij moet volgen. Dat soort verhalen vind ik bijzonder en die vind je ook terug in het boek.”

Dat is desondanks vooral een persoonlijk verslag van zijn belevenissen in de IJsseldelta. Geen ellenlange opsommingen van vogelsoorten die zijn waargenomen. “Nee, juist vogels die op mij indruk maken of waaraan een verhaal zit. Ik maak geen wetenschappelijk boek, maar een boek over de natuur rond Genemuiden. Dat is interessant voor vogel- en natuurliefhebbers, maar ook zeker voor bewoners van Genemuiden.”

Het boek verschijnt vermoedelijk komend jaar. Organisaties als Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer hebben al toegezegd boeken af te nemen.