Johan Snel slaapt in het Spaanse Geertien

Johan Snel maakte dit weekeinde een behoorlijk aantal kilometers extra. Bedevaartsoord Santiago de Compostela komt steeds meer in zicht. En ondertussen slaapt Snel in het Spaanse equivalent van Geertien. Weer een verslag uit Spanje.

Vanmorgen waker geworden op een single room in Ponferrada: beneden in het café een bak slurp gescoord met een croissant. Terwijl ik de albergue waar de rest sliep ik de gaten hield, omdat ze op de afgesproken tijd zich niet lieten zien, stuurde ik een bericht in de groepsapp dat ik alvast ging lopen.
Achteraf was het wel even goed, lekker in mijn uppie, af en toe een gesprekje met wat Koreanen, Japanners, Duitsers, en Sebastian uit de USA. Hem hebben we al vaker getroffen, hij is 20 jaar en is in Lübeck begonnen. Lübeck ligt in het noorden van Duitsland en hij was via Zwitserland en Frankrijk op dit pad verzeild geraakt. Hij eet om de kosten te drukken alleen droog brood en wat noten en, hij slaapt wanneer het weer het toelaat gewoon buiten.
Het valt me op dat de zondag hier ook de jachtdag is, vele jagers en stropers die ongetwijfeld de bijnaam zullen hebben van dat bekende heerschap wat regelmatig tot vaak bij ons aan de de bar verschijnt. Veel geblaf en geknal klinkt er door de heuvels, en dan maar hopen dat ze niet op mij hebben voorzien.

Het was bewolkt, maar het bleef gelukkig droog. Af en toe liet het zonnetje zich ook nog zien, een mooie route maakte mijn vreugde helemaal compleet. In Cacabelos een bakje gedaan en weer door, zoals gezegd ik had er zin in vandaag. Op naar Villafranca del Bierzo, waar we de nacht zouden doorbrengen. Klokslag 14u liep ik binnen en nam plaats op de plaza mayor voor een kleinigheidje. Ik liet via de app weten dat ik binnen was, direct gevolgd door antwoord van Maura: “niet inchecken we gaan nog 12 km verder”. Dat was hetzelfde wat ik dacht.

Nog tijd genoeg om nog wat extra km te maken om morgen de aanloop naar de klim naar El Cebrerio wat in te korten. Die twaalf km waren niet mijn sterkste meer, de rugproblemen speelden weer eens op. Een dorp voor onze uiteindelijke bestemming kwamen we langs een albergue. Ik wou eigenlijk wel graag ff droog zitten en mijn inmiddels een keer zo zware rugzak van me af gooien. De rest wou door, maar gunde mij een snelle koffie, gelukkig zal blijken! De dame achter het schap vroeg ons wat de plannen waren. Gregorio antwoordde met de naam van het volgende dorp. “Dat zou ik maar niet doen, alles is daar dicht namelijk”, antwoordde de dame.

Gregorio zou Gregorio niet zijn als hij dat niet even zou checken, na een paar telefoontjes kwam de verlossende conclusie: “we blijven hier”.
Omdat de herberg geen verdere bezoekers kent, hebben we vannacht een privé albergue! Het dorp waar we zijn heet, Trabadelo en zou je moeten zien als een Kamperzeedijk in het klein. Terwijl ik dit schrijf schiet me Muggenbeet in gedachten, dat is nog een beter vergelijk. Ook de vergelijking met Geertien gaat in deze wel op, gastvrij, goed eten en heerlijk relaxt. Bij onze inloop werden we blij verrast met geroosterde kastanjes, ik had ze nog nooit gegeten maar ik moet zeggen, best lekker!
Hoe laat het licht uit moest was onze vraag: ‘ach’..zei de waard. ‘Dat komt niet zo precies.’ Kijk…nou weet ik zeker dat we goed terecht zijn gekomen.

Conclusie; even een snel bakkie? ja, nee, ja, nou vooruit dan. Alles heeft zijn reden hier en, het komt altijd goed!