Herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog (1)

Genemuiden Actueel publiceert de komende tijd herinneringen van Trijn van Berkum-Booi aan de Tweede Wereldoorlog. Die bracht ze door in Genemuiden. Vandaag deel 1, uit de dagen dat de oorlog nog niet was uitgebroken.

Met deze vooroorlogse gebeurtenis wil ik graag beginnen. Toen op een dag,  in mijn ogen, onze Grootmoe het middelpunt was als een kloek te midden van haar kuikentjes.

Kort voor de mobilisatie zijn we met de Pieteboot op een vakantiedag naar Urk gevaren. Het was Augustus 1939, warm weer en onweersachtig.

We waren met een familiegroep, waaronder Grootmoe Pierik, haar zoon oom Helmich met gezin [4 kinderen], haar zoon oom Gerrit met gezin [2 kinderen] en mijn moeder en ik [toen 8 jaar oud]. En nog vele anderen. Ik herinner me de zware scheepshoorn die 3 maal voor het vertrek zijn geluid liet horen. Een zwaar dreunend geluid, vooral als je er vlakbij zat.

Er stond veel volk op de Kaai om ons uit te zwaaien. Ook onze dokter Provo kwam nog even kijken. Hij sprong aan boord en streek nog even met zijn hand over mijn haar, lachte en sprong weer terug en greep zijn fiets.

Toen tuften we Genemuiden uit. Een poosje later buiten de luwte van de kribben, greep de wilde golfslag van het Ijsselmeer de Pieteboot, die hevig begon te deinen. Er kwam een onweersbui opzetten, die de boot deed steigeren. Verscheiden mensen werden zeeziek .Ik weet nog dag ik dicht tegen mijn moeder aankroop, en wegschuilde voor de felle bliksem.

We waren inmiddels Schokland al voorbij gevaren; wat ik mij herinner als een donkere streep met wat bomen. De onweersbui bedaarde, maar het water niet, dat bleef wild ! Er vloog telkens in een golfdal veel buiswater over, tot groot vermaak van wat jongens, waaronder neef Harm van Gerrit oom. Hij was tot op zijn huid nat. En zijn moeder was erg kwaad !

Na verloop van 2 á 3 uur kwam Urk in zicht. Het leek vanaf het water op een kleine bebouwde heuvel, die als het ware, op het water lag. Urk in 1939, toen nog een eiland. Toen we eindelijk op de wal stonden kregen we veel bekijks van de Urker mensen. Vooral Grootmoe in haar beste klederdracht, van rok en jak, zwols mutsje en het rieten spoormandje aan haar arm werd nogal bezichtigd. We kuierden op ons gemak het hele eiland over en belanden wat later weer bij de haven, waar we nog een poosje op een bankje gezeten hebben.

Dichtbij stond een tierlantijnen kraampje, waar Grootmoe voor ons allen een aandenken kocht. Ik kreeg een molentje van geel aardewerk met houten wiekjes. Mijn moeder heeft later de datum eronder geschreven van die gedenkwaardige dag !

Terzefde tijd was thuis een dienstkameraad van mijn broer onverwachts aangeland. Jan Frijlink uit Nijverdal. Hij was het ‘slapie’ van mijn broer Hendrik geweest in de 11 dienstmaanden die voorbij waren. Ze konden die dag niet vermoeden dat de Mobilisatie zo dichtbij was. En ze weer samen zouden komen

De terugvaart naar huis ging intussen rustiger dan’s morgens het geval was. Moe maar blij dat we weer thuis waren, aan het eind van de middag stonden we weer veilig op de Kaai.

En het molentje is er nog als bewijsstukje aan een vakantiedag uit mijn jeugd. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog die komende was !