Nachtrust (column Martine Nanninga)

Mijn kinderen hebben stuk voor stuk de gave om mij wakker te maken voor de meest onbenullige dingen. En daarbij heb ik de gave als ik eenmaal wakker ben, ik dan ook klaar wakker ben. Als één van de kinderen uit bed stapt, dan hoor ik dat vaak al. Ik heb uit pure wanhoop een keer alleen mijn arm boven de deken naar hun vader gewezen met als boodschap, val hem nu maar eens lastig. Maar toen ging het desbetreffende kind gewoon vanaf die kant van het bed tegen mij klagen. Als er echt iets is heb ik alle begrip hoor, begrijp me niet verkeerd.

“Mam, ik heb het warm.” Ja, ik ook. “Gggg, mam! Help gewoon even.”
“Mam, ik kan niet slapen.” Oh? En nu dan? “Jij bent de moeder, wat moet ik doen?”
“Mam, ik doe even mijn pyjama uit hoor!” Joe!
“Mam, is het al 7 uur?” Nee. “Is het nu al 7 uur?” nee. “Nu dan?” Nee!
“Is het 5 uur?” Ja. “Dat dacht ik al, dan kan ik al best goed klok kijken hè?”
“Mam, slaap je?” Ja! “Oh, oké. Papa dan?” Nee, grapje. wat is er?
“Ik heb zin in morgen, jij dan?” Oh ja! Ik ook! (ik lag de komende uren dus te bedenken wat er toch was die volgende dag)
“Dit hemd zit niet fijn, je zou deze weg gooien!” Morgen gooi ik hem weg. “Kun je dat niet nu doen? Anders trek ik hem zo weer aan!?” Nee. “Dan doe ik het zelf wel!” Goed plan.
“Slaapt iedereen nog?” Nu niet meer denk ik. “Dan mogen we nu ook wel naar beneden!”
Broertje houdt niet op met huilen. Hoe kan dat dan? Hou jij hem wakker ofzo? “Nee! Ik laat hem steeds schrikken.” Ah, oké. Dan mag je daar nu mee ophouden!
“Ik heb echt heel erg honger.” Ik heb nog wel wat aardappelen. “Nee, laat maar. welterusten mam.”
“Mam, ik heb jeuk.” Serieus? Moet je me daar voor wakker maken? “Ja! Jij hebt lange nagels!”
“Mag ik op de computer?” Nee. “iPad?” Nope. “Wat mag ik dan?” Slapen.

Je begrijpt dat ik uit kijk naar het moment dat ze allemaal zelfstandig zijn?!