Herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog (slot)

Trijn van Berkum publiceerde het afgelopen half jaar haar herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog op Genemuiden Actueel. Vandaag het laatste deel van deze mooie serie. Genemuiden is bevrijd.

Het werd zondag, zonnig en warm, 15 april. In de loop van de morgen stroomde Genemuiden vol met allerlei soorten pantservoertuigen, tanks, jeeps, legerwagens en keukenwagens en heel veel soldaten.

Na het middageten was ik niet meer te houden. Ik kneep er stilletjes tussenuit. Want buiten was er zoveel te zien, daar moest ik bij zijn. En ik dacht niet aan de middag kerkdienst.

Eerst ging ik naar Dina, maar die was ziek. Ze had geelzucht en mocht niet uit bed. Ze hing boven voor het open slaapkamerraam en vroeg mij om bij haar te komen. Maar dat was nu net even teveel gevraagd, en ik ging alleen Genemuiden in! Ik zwierf de hele middag alleen rond; vooral op de Westerkaai was het een drukte van belang.

Daar kwam een reus van een neger uit het winkeltje van de gezusters Kaper. Breed lachend met helder witte tanden schudde hij zijn zwarte kroeskop ‘No beer’ zei hij en verdween even later in Hotel ‘Het Zwarte Water’ waar ze misschien wel bier voor hem hadden. Met stomme verbazing heb ik deze Goliath bekeken. Ik had nog nooit een neger gezien.

Weer wat later kwam ik met andere jongelui in het verlaten burgemeestershuis terecht. De deur stond wijd open en iedereen liep er maar zo in en uit.

In de kamer stond een groot bureau, waar hoge militairen omheen stonden. Grote landkaarten lagen uitgespreid op dat bureau, en ze maakten aantekeningen.Zo nu en dan probeerde iemand ons weg te jagen, maar we kwamen steeds weer terug. Het geroezemoes in een vreemde taal en de steeds maar rinkelende telefoon trok ons als een magneet. Ach wij, oorlogsjeugd, waren ook niets gewend! De NSB-er burgemeester Koster die er gewoond had, was gevlucht, en had het leeg achter gelaten. Nu leek het wel een soort Hoofdkwartier.

De middag was voorbij gevlogen, en ik moest naar huis. Ik dacht met schrik aan de middagdienst, het was waar ook, het was Zondag. Op weg naar huis, op de lange brug werd een motorordonans tegen de leuning gehouden door een groepje jeugd. Ze vroegen om kauwgum, chocola en pepermunt. De vermoeide soldaat lachtte al zijn gouden tanden bloot. Hij trok zijn zakken binnenste buiten, waar wat zilverpapier uit dwarrelde. Jammer, hij had niets meer.

Toen ik even later thuis kwam waren vader en  moeder gelukkig wel vol begrip voor hun nalatige dochter. De bevrijdingssfeer werkte nog door, ook in de moeilijke dagen die nog volgden. Want half Nederland moest nog bevrijd worden.

Op 5 mei was eindelijk ons hele land vrij. Ons Oranjehuis kwam ook weer terug. En na de overgave van Duitsland was het zo stil geworden in de lucht. De vogels hadden het rijk weer alleen ! Het leek net of we vanuit een donkere nacht voor altijd in een blijde dag gekomen waren. In de ogen van een toen 14 jarige Trijntje Booi

In de weken na de bevrijding volgden er dankdiensten in alle kerken. Nog nooit zijn de kerken zo vol geweest als toen. De mensen zaten op de treden van de kansel en stonden in de paden. In deze tijd is dat haast onbegrijpelijk. Maar het samenhorigheidsgevoel was toen zo intens groot, uitzonderlijk mooi!

Hiermee sluit ik deze jeugdbelevenissen af, maar ik hoop dat ons nageslacht dit zal lezen en beseffen wat het woord ‘vrijheid’ betekent.

Duurzame vrijheid is kostbaarder dan goud!!