Nog altijd actieve Joop Bakker mist het jeugdwerk niet

De naam van Joop blijft verbonden aan Keet de Kolk

Joop Bakker is al geruime tijd met pensioen. Met een motorrit en een receptie werd hier nadrukkelijk aandacht aan geschonken. Nu blikt hij terug: “Eigenlijk was het een gemiste kans, ik had het eerder moeten doen”, vertelt hij over zijn overstap naar het jongerenwerk. Daarvoor was hij werkzaam in de bouw.

“Dat vond ik ook wel leuk hoor”, relativeert hij later. “Het verdiende lekker en je was buiten. Het vrije leven, ik zocht graag de ruimte op en die was daar.” Anderzijds was Bakker al wel zijdelings betrokken bij het jongerenwerk, zij het als vrijwilliger. “Ik mocht graag mensen met elkaar verbinden. Dus ik was eigenlijk altijd al vrijwilliger. Ruim dertig jaar lang.”

En dan breekt het moment aan dat Bakker voor 80-100 procent afgekeurd wordt. “Toen kwam ik thuis te zitten. Maar ik wilde toch inkomsten genereren en niet achter de geraniums blijven zitten. En  dat is gelukt, de gemeente heeft me daarbij geholpen. Ik zei: ‘Ik ben al dertig jaar druk geweest voor de maatschappij, kan ik niet bij een instantie terecht als jongerenwerker?’” En zo geschiedde. Bakker werd aangenomen als sociaal werker bij Welzijn MensenWerk. Zonder diploma’s, maar mét ervaring.

“Ik was al bekend met jeugd en jongerenwerk”, merkt hij op. “Ik was de brug tussen de jongeren enerzijds en de gemeente anderzijds. Jongeren hebben me altijd geïnspireerd. Soms moet je ze bijtrekken en bijsturen, en soms was het ook best moeilijk.”  Tussendoor was de gepensioneerde jongerenwerker nog zo’n tien jaar ‘leider’ van Keet de Kolk. “Dat was een mooie, maar ook drukke tijd. Het bracht veel tijd met zich mee om jongeren in het gareel te krijgen. Want het zijn en blijven jongeren en die zoeken de grens op.”

Wel was het in het begin lastig om de scheiding te maken tussen het werk en het vrijwilligerswerk. “Het vrijwilligerswerk was voor mij een vindplaats om kwetsbare jongeren eruit te pikken.” Dat gebeurde. “Maar er gingen ook verhalen rond over bijvoorbeeld drugs. Dit wil ik wel duidelijk hebben: Ik heb nooit wat gevonden.”

Hangplekken daarentegen vond Bakker wel. Hij besloot er wat aan te doen: “Ik ging jobs creeëren waarvoor ze zelf verantwoordelijkheid droegen”, vertelt hij. “Dingen als activiteiten organiseren, maar we hielden ook IVA-trainingen (cursus over drankgebruik voor het behalen van een schenkcertificaat). En ik ging ook met een verslavingsdeskundige van Voorkom de keten langs.”

Bakker begon aan zijn nieuwe werk zonder diploma’s. “Je kunt nog zo goed autorijden, zonder rijbewijs mag je de weg niet op”, glimlacht hij. Inmiddels is de jongerenwerker voorzien: “Bij mijn afscheid kreeg ik een certificaat. Dat vond ik erg mooi. Maar het mooiste vind ik dat een groot aantal jongeren mij waarderen en dat kon je ook zien: ze hebben Langestraat 21 altijd met rust gelaten. En bij het afscheid: ze waren er!”

Missen doet Bakker het werk niet. “Maar dat is denk ik omdat ik nog steeds veel doe. Ik hoop dat mijn collega’s net zo hun best doen als ik deed. En ze weten het: de vraagbaak zit nog steeds in Langestraat 21.”