Coronablog, zaterdag 23 mei

Voor veel mensen dooft het coronavirus langzaam uit, voor anderen moet het leed misschien nog wel beginnen. Dat merk ik als ik na een iets te lange nachtrust voor het eerst mijn smartphone bekijk. Johan Snel heeft de nacht bijvoorbeeld aangegrepen om wat zorgen van zich af te schrijven. Ik deel zijn referaat op Facebook en hoor later die ochtend op ZwartewaterFM dat Snel ook bij Jan Blei zijn mening deelt.

Zelf ben ik dan onderweg naar de afzender van berichtje twee. De Vruuters of De Wroeters hebben vrijdag het complex eens flink onder handen genomen en Herman Selles vraagt of ik daar wat aandacht aan kan besteden. Het is een van de zeer weinige onderwerpen die niets met corona te maken hebben, die me worden aangeboden. Ik grijp het appje met beide handen aan en ben een uur later op de Randweg. Je zou voor die luttele 35 euro per jaar bijna per direct tweehonderd vierkante meter huren. Het enthousiasme onder de tuinders is groot.

’s Middags moet ik even een verjaardagscadeautje afhalen in Meppel. Prettig winkelen is het momenteel niet. In de centrumstraten is het druk en anderhalve meter afstand houden is nauwelijks mogelijk. Wil je naar binnen dan wachten de inmiddels bekende ontsmettingsmiddelen, kleffe handschoentjes en afzetlinten. “Als we ziek worden, gaan we lekker twee weken in quarantaine”, hoor ik een vrouw grappen. Ik krijg het een beetje benauwd en blijf geen minuut langer dan nodig. Een middagje winkelen is wel eens meer ontspannen geweest.

Op de terugweg naar huis hoor ik dat twee mensen straks in de horeca toch binnen anderhalve meter afstand mogen zitten. Het volgende bericht is dat in Duitsland zeven bezoekers van een restaurant besmet zijn. Twee nieuwsberichten die vermoedelijk precies het dilemma van de beleidsmakers weergeven. Ga er maar aan staan. Een coronablogje schrijven is wat dat betreft maar een peulenschilletje.