Corona (column Wim Rietman)

Het is vrijdagmorgen – donker, vroeg en koud – wanneer ik mijn hardloopschoenen aantrek. Het rondje door ‘het Poldertien’ kan ik inmiddels wel dromen, maar vervelen doet het me nooit. Langzaam zie ik de wereld wakker worden. De nacht moet zoals altijd wijken voor de dag. Een lichte deken van mist ligt over de weilanden, waar silhouetten van schapen opduiken. De kerktorens van Genemuiden komen al steeds dichter bij. Nog een laatste sprintje en de eerste zeven kilometer van de dag staan op de teller. Ongedwongen sport kan grote voldoening geven.

Een korte, warme douche versterkt het gevoel vandaag de hele wereld aan te kunnen. Snel kleed ik me aan en werk een broodje naar binnen, want er moet nog gewerkt worden. Er staat een afspraak in Duitsland op het programma.

Ik rijd van de parkeerplaats en zie een buurvrouw met een peuter aan haar hand. Het mannetje kan zijn moeder maar nauwelijks bijbenen. Ik lach naar het ventje en steek een hand op. Mijn dag kan al bijna niet meer stuk wanneer het  knaapje met een klein knuistje naar me zwaait.

De reis verloopt voorspoedig. Ik ben ruim op tijd bij mijn afspraak en gun me zelf een kop koffie bij een keten, herkenbaar aan een grote M, waar ik vroeger met mijn kinderen niet zonder tussenstop langskwam. De eerste kop koffie van de dag is voor mij iedere keer weer een weldaad.

Het klantenbezoek verloopt op de manier waarop vandaag de dag klantenbezoeken verlopen.

Alle partijen hebben het momenteel lastig. Er staat van verschillende kanten enorm veel druk op. Zaak is nu daar gezamenlijk op een constructieve manier uit te komen. Dat vereist tact en geduld, juist de dingen waar ik niet in uitblink. Maar wijsheid komt met de jaren zullen we maar zeggen, al heeft het in mijn geval misschien wel wat lang geduurd. In ieder geval kan ik na een lang gesprek met een tevreden gevoel in de auto stappen.

Zo’n terugreis op vrijdagmiddag is eigenlijk pure ontspanning. Wel is het dan essentieel niet op Radio 1 af te stemmen. De aanhoudende stroom aan negatieve berichtgeving brengt het beste humeur nog aan het wankelen. Maar ik kies gewoon voor mijn favoriete afspeellijst op Spotify en pleeg een paar ‘week afsluitende’ telefoontjes.

Het wordt al weer donker. Duitsland is al volop in de kerstsfeer. Ik kan wel genieten van al die lichtjes. Het wekt bij mij altijd een soort sentimenteel gevoel op dat ik eigenlijk niet goed kan plaatsen. Het zal wel de hang naar warmte en gezelligheid zijn.

Wanneer ik de auto thuis geparkeerd heb, dringt een heerlijke geur mijn neus binnen. Mijn vrouw heeft bruine bonensoep gekookt. Het is dat er geen wedstrijden in zijn, anders zou ze er prijzen mee winnen. Ik ben gek op simpele, Hollandse kost. Het is ongetwijfeld knap wat onze driesterrenkoks doen, maar met een bord boerenkool met worst doe je mij meer plezier.

Na het eten kruip ik nog een uurtje achter mijn drumstel. Een dik half jaar geleden ben ik met deze nieuwe hobby begonnen. Drummen vereist nogal wat discipline, anders wordt het nooit wat. Ik volg de lessen van mijn leraar Jerry dan ook nauwlettend op. Gek dat ik daar vroeger op school zoveel losser in was. Met kleine stapjes gaat het gelukkig de goede kant op.

Nadat ik de tweede warme douche van de dag genomen heb, schiet ik mijn favoriete joggingpak aan. Ik nestel me op de bank en pak een goed boek. Op de vrijdagavond schakel ik snel over in de relaxmodus. Tegen een uur of tien trek ik een welverdiend biertje los. Er verschijnen wat lekkernijen op tafel. De kinderen zijn thuis en schuiven even gezellig bij ons aan. Met een tevreden gevoel doe ik tegen een uur of twaalf de lichten uit.

Wat u waarschijnlijk aan dit stukje op zal vallen is het feit dat het woord dat boven deze column staat in het geheel niet genoemd wordt. Ik wil daar alleen maar mee zeggen dat we het met elkaar natuurlijk vreselijk oneens kunnen zijn over de maatregelen die momenteel genomen worden. We kunnen er over klagen. We kunnen er over mopperen. We kunnen zelfs de kont tegen de krib gooien.

Maar we kunnen natuurlijk ook kijken wat er allemaal nog wel kan. Gewoon genieten van de kleine dingen van alledag. Van het geluk dat zomaar voor het grijpen ligt. Als je het maar ziet. Ik heb voor de laatste optie gekozen.

Wim Rietman