Genemuider Grensverhalen (1)

(Door: Nick Hoekman) Een kleine drie weken na het initiatief van enkele Gaellemunigers om aan de Pools-Oekraïense grens vluchtelingen van eten te voorzien, blijft het onverminderd spitsuur bij de frituur. Om de zoveel dagen vertrekken er vanuit Genemuiden mensen om de manschappen in Polen te versterken of af te lossen. Een van hen is Wycher Bakker (37), samen met Esther, Aart, Daan en Sanne begonnen ze zondag, in gezelschap van zo’n 5500 hamburgers, aan de rit van een kleine 1400 kilometer. “We waren zo’n veertien á vijftien uur onderweg”, zo laat Bakker op verzoek van Genemuiden Actueel weten.

Een reis richting een plek waar het oorlogsgebied dichterbij is dan je lief is; het zou op voorhand een garantie voor slapeloze nachten kunnen zijn. Toch was dat voor Bakker niet van toepassing. “Je stapt wel in de bus met het gevoel van: ‘we gaan nu iets doen wat eigenlijk niet normaal is’. Dat geeft wel een gevoel wat ik niet eerder gehad heb. Maar het is vooral je eigen omgeving die dat gevoel nog meer heeft, zo lijkt het. Mensen die je toch nog even willen spreken, wat natuurlijk ook begrijpelijk is. Ik merkte dat ik op de dag zelf wel wat stiller werd, het is toch het onbekende wat naar je toe komt. Maar we zijn van te voren wel goed voorbereid, dus je weet wel redelijk wat je kan verwachten.”

Ook tijdens de reis naar Polen, was het voor het gezelschap duidelijk dat ze op weg waren naar een abnormale situatie. “Je ziet geen oorlog, maar je merkt het aan het vervoer. Je ziet veel vrachtwagens met Oekraiense vlaggen erop dat het hulptransporten zijn en veel bussen met Oekraïense kentekens die waarschijnlijk mensen verderop in Polen naar andere opvangplekken hebben gebracht. Maar ook heel veel brandweerwagens die met zwaailichten in colonne voorbij komen rijden.”

Na een lange reis, begon maandag voor de nieuwbakken hulpverleners de dag vroeg. “We zijn hier echt op een gespreid bedje terecht gekomen, om 07.00 zijn we begonnen om de dag te starten en om 07.30 werden de eerste bakjes patat uitgeserveerd. En dat gaat eigenlijk de hele dag door. De mensen komen hier per bus op een plek naast ons binnen, vervolgens worden ze in een soort van groot beursgebouw wat op de IJsselhallen lijkt binnengebracht.”

Vanuit het beursgebouw, kunnen de Oekraïners melden waar ze naartoe willen. “Ze kunnen min of meer eigenlijk kiezen naar welk land ze graag willen, omdat daar dan bijvoorbeeld  familie is of vanwege een andere voorkeur. Mensen die bijvoorbeeld naar Frankrijk willen, kunnen zich melden bij de Franse vlag. En vanaf dat moment weten ze ook al vrij snel wanneer ze weer vertrekken”, zo laat de zevenendertigjarige Gaellemuniger weten.

“De eerste dagen was de hulp vanuit West-Europa nog niet echt op stoom gekomen, toen duurde dat een stuk langer. Nu zie je dat het beter geolied verloopt, de mensen zijn hier nu korter. Er zijn nog steeds veel vluchtelingen, maar de doorstroom verloopt een stuk sneller dan in het begin. Er komen wel nog steeds de hele tijd bussen aan. Maar in de nacht is de frequentie wel een stuk lager.”

Naast het verzorgen van de inwendige mens, proberen de Gaellemunigers er voor te zorgen dat de Oekraïners hun zorgen even kunnen vergeten. “Er zijn hier heel veel kinderen met moeders. Er zit hier een supermarkt in de buurt, daar hebben we rond de vijfhonderd Kinder Surprise bij elkaar weten te scharrelen. Die geven we aan de kinderen. Elke Kinder Surprise staat garant voor een glimlach. De ouders zien de kinderen dan blij, die staan soms te juichen met zo’n ei in hun hand. Dan zie je de moeders volschieten dat de kinderen een geluksmoment hebben. Dat is heel mooi om te geven”, zo besluit Bakker.

Klik hier om te doneren.