‘Elisabeth kump’ (door Flip Visscher)

Un kleine 50 joar uleden fietste ik vanaf de Sasdiek via de Kaai richting het veer: op weg noar de Sluus, mien toemalige woonplaatse. Ik was skilder in opleiding en al fiessende gingen mien gedachten eem noar het wark wat we die dag u doan adden. Tot plots un meneer oogende man mij riep en noar zich toe wenkte. Ik stopte en zag de meneer van dichtbij, ik kende hem (nog) niet. Hij vreug: “Ie warken toch bij van der Wulp en Arend Spiekertien?

Ik antwoordde bevestigund. “En ie bin toch un jonge van Toon uut de Sluus?’, was zien volgende vroage. Ik knikte van ja, dat is inderdoad mien vaaaier. Een echte old Gaellemuniger. “Nou, ik zuuke nog un goeie skilder die der nog wel ies zo wat bij doet, begriep ie?’. En afsluutend mit un knipoge

Ik zei dat ik er wel ies wat bij deed maar het d’r an ligt hoe groot de schildersklus is. De beste man vertelde dat onze Elisabeth eerdaags kump en dan wol ie de boel weer netties in de varve ebben. “Ie kunnen et wel op un vrijdagmiddag en un zaterdagmurgen doen wat mij betreft. Meer wark is het niet”, zei de man.

“Oké”, antwoordde ik. “Laat maar optied van oe heuren. Dan kump et ielemoalt goed.” Ik sprong op de fiesse en vervolgde mien weg richting het veer de kwastenbak al rammelund op de begagedrager. De meneer riep mij achternoa: “Doe de groeten an oen vaaier in de Sluus. Zeg maar: van Jan Timmerman de Skeper uut Gaellemuun.” Kump goed, riep ik over mien skolder terugge.

In de Sluus an uh komen vertelde ik het an mien vaaier en bracht ook de groeten over. Mien vaaier vertelde mij buknopt wie die Skeper was en dat ze mekare wel goed uh kent ebben. Maar die Elisabeth kon mien vaaier niet tuus brengen. Wie mag dat dan wel niet ween? De hiele familie werd noa uh lopen maar gien Elisabeth te bekennen.

Er gung un poosien overen toen de beste man mij belde met de mededelige dat de komst van onze Elisabeth aanstaande was. We spraken af umme het eerst volgende weekend de klus te klaren. Un paar dagen van te veuren kwam ik eem kieken noar de warkzaamheden. Zo gezegd zo gedaan: an uh komen op het afgespreuken tiedstip was mien eerste vroagge wanneer onze Elisabeth nou warkelijk kump. Het verlossende antwoord luidde: “Elisabeth is er al, zie ligt veurtuus.”

“Veurtuus? Veurtuus?”, was mien verbaasde reactie. Jan grijnsde: “Tis ons beutien woar wu weer lekker mee goan varen als ie weer netties in de varve zit. Hilariteit al umme toen het misverstand noar boom kwam borrelen Vrijdags gestart mit de warkzaamheden en an het einde van de middag kwam Jan nog eem kieken oe varre ik ware, en vroeg gelijk oe late ik de andere dag ongeveer kloar zol ween. “Zo rond de middag”, was mien antwoord. Zo gezegd zo gedaan, ik hebbe het netties veur mekare maakt en de skipper was tevreden dat onze Elisabeth er weer mooi bij lag.

Eem later rond de middag stapte hij glunderend op de Elisabeth met un tasse met vis en un paar blikkies bier. Zo ebben we nog wel un paar uur op de Elisabeth deur u bracht en nagenietend van de mooie verhalen die in us kwamen. Ik bin bliede dak de Skipper en de Skeper heb leern kennen. Dankzij onze Elisabeth!

Vaarwel en een behouden vaart.

Flip Visscher

(Dit is een op waarheid beruste, waardevolle herinnering. Eventuele passages zoals jaargangen en tijdstippen kunnen afwijken.)