Agnieten College verder zonder ‘opa en oma’

Voerman en Vreugdenhil zagen honderden leerlingen uit Genemuiden voorbij komen in hun loopbaan.

Het Agnieten College in Zwartsluis nam deze week afscheid van de teamleiders Gert Voerman (59) en Marion Vreugdenhil (62). Ja, best een gedenkwaardig moment. Want Gert werkt er al 34 jaar en groeide uit tot het gezicht van de school. Ook heel wat ouders kregen les van hem. Marion werkt er veel korter – nu tien jaar – maar bleek een geweldige duopartner. Mede dankzij die match kon het onderwijsklimaat verder tot bloei komen. Hoe kijken ze terug? En wat vinden collega’s van dit vertrek?

Het interview met Gert en Marion is op hun gezamenlijke werkkamer, waar de bureaus recht tegenover elkaar staan, als één blok. Goed voor direct contact, want daar houden ze van. Gert is het type ‘overal liggen stapeltjes papier, maar ik weet alles te vinden’. Het team omschrijft hem als licht chaotisch, maar enorm ijverig, betrokken en ook zachtaardig. ‘Nooit boos, alleen als je ’t echt te bont maakt’, zegt een collega.

Marion houdt goed de grote lijnen in het oog. ‘Ze is op een fijne manier zakelijk’, weet een andere collega te vertellen. ‘Gert staat altijd voor je klaar, maar als je per mail iets vraagt moet je ‘m vaak even een herinnering sturen’, aldus een derde collega. Marion is daarin sneller en sowieso best kordaat. Ze staat ook bekend om haar luide, aanstekelijke lach. Die hoor je tot in het achterste klaslokaal, weet het team.

Vrijwel aan het begin van het interview vertelt Gert: ‘Marion is spontaan en heel duidelijk. Ze heeft het hart op de tong en dat waardeer ik zeer. Ik ben iets terughoudender, dus dat vult elkaar mooi aan. Ze maakt dingen niet te ingewikkeld en pakt door. Dat hebben we allebei wel en dat werkt goed samen.’

Weerpraatje bij RTV Oost

Gert legt uit hoe hij in de jaren tachtig als docent aardrijkskunde en geschiedenis op meerdere scholen heeft gewerkt. Daarnaast is hij altijd actief geweest als meteoroloog. Hij had zelfs een eigen weerpraatje op de radio bij RTV Oost en werkt momenteel in zijn vrije uren bij een meteorologisch bedrijf. Nu hij op school met vervroegd pensioen gaat, wil hij die activiteiten uitbreiden. Dus nee, dat wordt zeker geen zwart gat.

Marion speelde als kind al ‘schooltje’ en wilde aanvankelijk gymdocent worden, omdat ze veel sportte. Uiteindelijk koos ze voor de pedagogische academie waarna ze jarenlang lesgaf in Nederlands, geschiedenis en biologie op het Ichthus College in Dronten. Ook kwamen er coördinerende taken bij en volgde een overstap naar de middelbare school Talentstad in Zwolle. In 2013 werd ze gevraagd als teamleider in Zwartsluis. Een duo-functie met Gert, die vanaf de jaren negentig al steeds vaker leiding gaf binnen school. Van docent naar manager. Zo groeit dat dus.

Vader en moeder

‘Het team beschouwt ons een beetje als de vader en de moeder’, lacht Marion. ‘Nou ja, inmiddels de opa en oma hoor’, zegt Gert grijnzend. Ze vertellen over hun liefde voor onderwijs. ‘Je bouwt een relatie op met leerlingen, kan er een stukje opvoeding in kwijt, maar het is ook kennisoverdracht. Dat samenspel is heel aantrekkelijk,’ vertelt Marion. ‘Ja, dat ga ik zéker missen.’

Voor Gert geldt hetzelfde. Vanuit een brede interesse deelt hij graag wat-ie heeft ontdekt. Over het onderwijs natuurlijk. Maar ook over economie, geografie, natuur en weerkunde. ‘Mijn brein wil gevoed worden. Ik ben geen intellectueel, maar ik lees gewoon veel.’ Als teamleider kwam daar nog een laag bij; het begeleiden van collega’s, het bewaken van de goede sfeer en het zorgdragen voor een cultuur waarbinnen iedereen wordt gezien en tot zijn recht komt. Zowel leerlingen als ook collega’s. ‘Dat heeft vooral de laatste jaren veel aandacht en tijd gekost’, vertelt hij. ‘De samenleving is best complex en dat heeft zijn weerslag in het onderwijs. Ook ’s avonds of in het weekend moet je nog dingen regelen.’

Tijd voor de kleinkinderen

Als teamleider ben je nooit klaar, weet ook Marion. ‘Daarom pak ik voorlopig geen nieuwe taken of hobby’s op. Als oma heb ik even genoeg aan de kleinkinderen. Lekker veel oppassen en bewust op mijn handen zitten om dingen te laten landen. In het onderwijs sta je altijd aan, dus die rust is dan ook wel even fijn.’

‘Hun’ Agnieten College staat bekend als een kleine, veilige school met een open, christelijke identiteit. Momenteel zijn er 460 leerlingen en het team telt zestig collega’s. Met het oog op toekomstige leerlingen trok Gert jarenlang zelf langs alle basisscholen in de regio om te investeren in contacten. Hij kent de omgeving goed. Ook hoe mensen denken. Een collega vertelt: ‘Gert staat erom bekend dat hij soms spontane beslissingen neemt, terwijl Marion eerst kritische vragen stelt voordat ze tot actie overgaat. Maar als het gaat om identiteitskwesties, toont Gert juist voorzichtigheid voor regionale gevoeligheden. Dan merk je dat Marion, met haar meer stedelijke blik, een breder perspectief kan bieden.’

‘Hoe zelfredzaam ben je al?’

De sfeer in school is dankzij de nieuwbouw (in 2014 opgeleverd) nog opener en transparanter geworden. Zelfs letterlijk, dankzij de vele glazen wanden. ‘Het is een onderwijscliché’, weet Marion. ‘Maar hier worden alle leerlingen echt gezien.’ Naast leerprestaties gaat het ook om hun bredere ontwikkeling, vertelt ze. ‘Wie ben je zelf? Waar wil je in groeien? Hoe zelfredzaam ben je al?’ De vernieuwde havo-vwo-route die vorig jaar is ingezet – met extra aandacht voor persoonlijke leerdoelen – is daar een prima voorbeeld van.

Die ontwikkelingsvragen gelden overigens ook voor de collega’s, vertelt Gert. Want goed onderwijs begint bij docenten met voldoende zelfinzicht. ‘We hebben bewust ruimte gegeven aan collega’s om meer dingen zelfstandig op te pakken. Je moet niet stilstaan, maar meebewegen met veranderingen. De teamleden hebben zich daar goed in ontwikkeld.’ Het is ook een warm team, vertelt Marion. Dat horen ze ook altijd terug van stagiaires. ‘Je helpt elkaar, dat leeft hier heel sterk.’

Volste vertrouwen in opvolgers

Inmiddels zijn er twee nieuwe teamleiders gevonden waar iedereen het volste vertrouwen in heeft. Toch voelt het vertrek wel als een aderlating. ‘Ze hebben veel kennis en ervaring. Je wist ook precies waar je aan toe was’, vat een collega het mooi samen.

Ja, afscheid nemen is lastig. ‘Maar het werk hier gaat gewoon door’, zegt Gert nuchter. ‘Het mooie van onderwijs is dat je iets voor een ander kunt betekenen. Het draait niet om ons, je doet het voor leerlingen. Soms beteken je meer dan je zelf doorhebt. Ik ben vaak verbaasd waar ze je allemaal voor bedanken na een diploma-uitreiking.’ Het is soms al voldoende om er gewoon even voor hen te zijn, weet Marion. ‘Die aandacht typeert deze school en ik weet een ding zeker: dat zal met ons vertrek echt niet veranderen.’