Weergaloos (column Erik Driessen)

Ooit liet Sportclub Genemuiden een verjaardagskalender maken met daarop alle elftallen. Onder de foto’s stonden de namen van de spelers. Uitgerekend mijn naam viel weg. Jarenlang keek ik in het toilet van mijn ouderlijk huis met enig afgrijzen naar die kalender. Alle verjaardagen van vage vrienden en kennissen stonden d’r op, maar niet mijn naam onder de elftalfoto van de gouden D1. Alsof ik moest worden weggevaagd uit de geschiedenis van Sportclub Genemuiden.
Heel groot is mijn aandeel ook niet geweest moet ik eerlijk bekennen, al hou ik onder vrienden nog wel eens een andere schijn op. Mijn allereerste wedstrijd ooit speelde ik voor de E2 en meteen schoot ik raak. 37 jaar na dato herinner ik mij nog precies hoe ik die goal maakte, wie mij aanspeelde en hoe de keeper daarna zwaar teleurgesteld op de grond lag. Achteraf bekeken overkwamen mij dat soort momenten te weinig. Een wisselvallige loopbaan bracht mij via de D2, D1, C3 (!) naar de C1. Daar speelden knieklachten zodanig op dat ik mijn voetbalschoenen aan de wilgen hing. Mijn moeder liep nog sneller een trap op dan ik na een wedstrijd.
In het jaar dat ik in de D1 speelde, was Sportclub 1 gepromoveerd naar de hoofdklasse. Onze trainer Harm van de Belt was spelmaker van het elftal, maar Genemuiden kon dat seizoen lang geen potten breken, hoewel uiteindelijk degradatie toch voorkomen werd. Langzaam groeide de club daarna uit tot een redelijk toonaangevende club in het zaterdagvoetbal, zoals het dat in de jaren vijftig en zestig schijnbaar ook was. De houten kantine werd afgebroken, er kwam een tribune, de kantine werd steeds groter en het kunstgras deed zijn intrede.
De gedachte dat ik ooit in Sportclub 1 zou staan, zette ik een jaar of 25 geleden uit mijn hoofd. Ik moet teren op die spaarzame hoogtepunten uit de jeugd. Zoals die goal uit bij Olympia ’28. Uitgerekend tegen mijn klasgenoten van de christelijke Mavo soleerde ik langs vijf verdedigers en kapte de keeper, ook al een klasgenoot, op uiteraard weergaloze wijze uit. Lionel Messi zou likkebaardend langs de kant hebben gestaan. Uiteindelijk is deze wereldgoal niet meer dan een voetnoot in de geschiedenis van 85 jaar Sportclub Genemuiden. Niemand herinnert zich dit schitterende staaltje voetbalkunst.
Ik wel. In de gedachte dat ik eigenlijk al 20 jaar in Barcelona had moeten wonen.