Frans (column Wim Rietman)

Twaalf jaar is onze zoon. Sinds enkele maanden gaat hij naar het gloednieuwe Agnieten College in Zwartsluis. Dat is een behoorlijke stap voor zo’n mannetje. Weg van de veilige basisschool naar een veel massalere instelling, waar je bovendien weer helemaal onderaan staat in de pikorde.

Met een hele rits aan nieuwe ervaringen. En daar hoort ook een pak met huiswerk bij. Ze krijgen tegenwoordig veel les op de I-pad en ook de opdrachten voor thuis kunnen ze op de computer maken. Dat is natuurlijk redelijk riskant, want het populaire spel Fifa 2015 is altijd maar enkele klikken weg.

Inmiddels is het eerste rapport binnen. Daaruit blijkt dat hij met enkele vakken toch wel wat problemen heeft. Eén daarvan is het Frans. Objectief gezien kan ik me daar wat bij voorstellen. In een ver verleden heb ook ik Frans geleerd op de middelbare school. De eerste twee jaar was dat verplicht. Ik plakte daar – vrijwillig nota bene – nog een derde jaar aan vast. De grootste fout die ik tot dan toe gemaakt had. Want Frans is lastig en het wordt naar mate je het langer leert alleen nog maar lastiger. Ik heb het vak in dat derde jaar regelmatig vervloekt. En als je denkt dat je na 3 jaar schoolfrans er iets van kunt, dan kom je in de praktijk wel bedrogen uit.

Toen ik een jaar of 20 was, had ik op vakantie op Mallorca een dag of 10 een vriendinnetje uit Frankrijk. Sophie heette ze. Ondanks mijn schoolkennis van het Frans verliep onze conversatie uitermate stroef. Maar verder begrepen wel elkaar overigens uitstekend.

Een aantal jaren geleden heb ik samen met een andere werknemer van onze firma eens een marktonderzoek in Frankrijk uitgevoerd. Deze Nederlandse collega had daar zelfs een half jaar gewoond. De taal is hij daar niet echt machtig geworden, want de gesprekken met potentiële klanten konden we beiden ongeveer even goed volgen: bijna niet dus. Op papier is Frans nog enigszins te doen. Maar als de inwoners één keer beginnen te ratelen, blijkt het met de talenknobbel en/of –kennis behoorlijk tegen te vallen.

Je kunt je ook afvragen wat je vandaag aan de dag überhaupt met het vak Frans moet. Van mijn geleerde Duits en Engels heb ik bijna elke dag gemak. Frans is voor de Fransen, de Walen en een paar Canadezen. Je zou denken dat de huidige scholier meer aan wat basiskennis Spaans zou hebben. Dat is toch wel echt een wereldtaal.

Maar goed, onze zoon moet het voorlopig met Frans stellen. En dus heb ik de taak opgepakt om hem daar een beetje mee te helpen. Ik doe dat op mijn eigen vertrouwde manier. I-pad aan de kant. We gaan weer woordjes opschrijven, opdreunen etc. Het oude stampwerk.

Het zal nog een hele strijd worden. Maar we zetten onze tanden er in. Want als we wat doen, dan doen we het niet met de Franse slag.