IKEA (column Erik Driessen)

Ik hou niet zo van grootschalig. Op vakantie verkies ik het Ledromeer boven het Gardameer, om maar eens een voorbeeld te noemen. Ik zie liever een bandje in een kleine horecagelegenheid dan een massale act in de Amsterdam Arena. Met de IKEA heb ik dus ook niet zo’n warme relatie. Maar goed, het is voorjaarsvakantie en je wilt er wel eens op uit. En dus sloten wij donderdagmiddag ook  aan in de korte file naar de nieuwe IKEA in Zwolle.

Een verkeersregelaar wachtte ons al op. Met driftige gebaren verwees hij ons door naar de tweede verdieping van de enorme parkeergarage. Alsof je de heilige koe parkeert op Schiphol. Binnen bleek, het was geen verrassing, dat we niet de enige waren met voorjaarsvakantie. “Dus we hebben nu vier afdelingen gehad en moeten er nog negen?”, hoorde ik al snel een wanhopige man tegen zijn vrouw zeggen. Dat is wel een beetje de rolverdeling bij de IKEA: mannen zuchten, vrouwen lopen verlekkerd rond. En kopen teveel. Tot ergernis van de mannen die al die Högnödigs en Brödnödigs weer in de kofferbak moeten zien te stouwen.

Zelf bleven wij zowaar ruim onder de honderd euro op deze donderdag, zo bleek nadat een dame met een glimlach ons naar de zelfscankassa verwees. “Veel makkelijker…”, zei ze. Dat bleek in de praktijk nogal tegen te vallen, maar even later liepen we toch door naar buiten. Niet nadat een beveiligingsbeambte had bekeken of we de aankopen wel echt hadden betaald. We duwden ons een weg door de menigte en zochten de auto weer op.

In gedachten hoorde ik de stem van Ineke Feenstra en de lach van Josita van de Wetering. Ik zag de pretogen van Jan de Hubo, de gezellige dames van de Blokker en de sfeervolle zaken van Buitenbosch en Bosch Wonen voor me. Volgende keer maar weer gewoon winkelen in Genemuiden, dunkt mij.