Baaldagen (column Gerrit van Houwelingen)

Hij roept met collega’s een baaldagenregeling in het leven. Ouders mogen maximaal twee dagen in een schooljaar voor hun kinderen vrij vragen zonder opgaaf van redenen. Door deze regeling daalt het absentisme tot nul, al denkt de leerplichtambtenaar daar anders over. Deze verschijnt in een directeurenoverleg op het stadhuis, zwaaiend met de leerplichtwet. Helemaal absurd vindt de ambtenaar het dat er zelfs een directeur de regeling in zijn schoolgids heeft durven opnemen. Dat sommige ouders die dagen opsparen om er in de laatste schoolweek eerder tussen te knijpen, verzwijgt deze schurk maar wijselijk. Hij schaart dat simpelweg onder het kopje ‘creatief omgaan met regels’. Waar je bij hem niet mee hoeft aan te komen is een aanvraag van een week voor of na de voorjaarsvakantie. Dat weer niet!

Zo nu en dan komt hij ook in de wereld van de grote mensen. Op een morgen staat hij in de file voor Den Bosch, op weg naar Heeswijk Dinther. Hij heeft ingetekend voor een cursus van twee dagen van het Christelijk Pegagogisch Studiecentrum met als thema ‘Inspiratie’. De ontmoeting met collega’s uit het hele land vindt plaats in de Abdij van Berne op het Brabantse platteland, temidden van veertig Norbertijner monniken, een bedrijvige orde. Vroeg in de morgen maakt hij het ochtendgebed mee in de kapel, wat meer indruk op hem maakt dan al het gezever over inspiratie. Ook schrijft hij bij zijn vakbond in voor een cursus ‘bovenschools management’, een nieuwe loot aan de nascholingsboom. Daarvoor reist hij naar het klooster Rolduc in Kerkrade, waar het minder gewijd aan toegaat. Hij herinnert zich nog het doorzakken tot in de kleine uurtjes in de onderaardse gewelven, die luisteren naar de toepasselijke naam ‘Kana’.

Er ligt een pensioenoverzicht op de deurmat. Hij mag er met 62 jaar en 3 maanden uit. Als hij echter negen maanden doorgaat, ontvangt hij de resterende twee jaar een sloot euro’s per jaar meer. Lokaas! De hoogte van zijn pensioen is ook weer afhankelijk van de leeftijd waarop hij stopt met werken. Als hij doorwerkt tot 65 jaar ontvangt hij jaarlijks meer pensioen dan wanneer hij met 63 jaar stopt. En dan is er ook nog Lukas 12: ‘Gij dwaas, hetgeen gij bereid hebt, wiens zal het zijn’? Maar daar rept het ABP niet over!

Eigenlijk wordt hij chagrijnig van zulke glibberige post. Daarom zet hij een mooi stukje muziek op. Bach worstelt evenwel met een negatief zelfbeeld: ‘Öffne meinen schlechten Liedern, Jesu, dein Genadeohr’. Maar dan schrijft de geniale man er zo’n adembenemende melodielijn onder, dat de tranen je van geluk in de ogen springen. Fluitend wandelt hij even later zijn ronde door het plantsoen. De ransuil met zijn lange oorpluimen begroet hem met een diep ‘wroem wroem’. De kleine karekiet tiereliert nog uit volle borst in het manshoge riet rond de vijverbrug. Meerkoeten hebben hun kroost op eigen benen leren staan en alweer een nieuw nestje bijeen gevreeën.