Comfortzone (column Herman Mateboer)

De twiede piccolo shyraz smaekt al beter. De kebap is op, de drie soortn keze ook. Wi’j kruusn over Hongarije, op uus an, lekker luxe in de business class as passagier bi’j mien nije broodheer.
Eerst ies ’n dekke weke vrij. Tied ter veurbereiding op de simulator training bi’j  Türk Hava Yollari, oftewel Turkish Airlines, mien nije boas dus.

Bi’j ’t veurgerecht zat ook wat ek maer nume ‘motabal.’ Ek wiete niet oe de Turkn et nuumn maer in et Arabisch et ’t motabal en de Joodn nuumn et Baba Gannoush, ’n soort brei van courgette. Lekker, erg lekker, maeg ek wel zaegn, en nog gezond ook.
Ek eb nog gien gerecht ad zonder courgette. Courgette is de eerappel van Turkije.
Ek bin bezeg met ’n ontdekkingsreis en die ef mi’j nog gien tien vierkaante kilometer loatn zien van de stad Istanbul. Van hotel noar trainingscentrum en terugge. Eetn, sloapn, studeern, sportn en weer noar skoele.Van et laand wus ek neks toen ek besleute mien vaste stek bi’j Martinair te verloatn. Dat veraanderd langzaam.

Ien dink kan ek alvaste zaegn; uutzunderegn doar eloatn, de Turkn bin ’n machteg oareg en gemoedelek völlekien. Ok, aa’j in ’n taxi stappn wördt dat beeld in tien secondn an görte ‘ölpn, want de mieste taxichauffeurs bin maniakale psycho’s, maer grosso modo is et prima vollek.
Zie spreekn de A soms uut as OA, dus ek iete ier gewoon Moateboer. Zie bin ier ook bekend met de veurnaeme Erman, dus, ja, behalve gejaemmer deur de muezzin vanuut de minaret van ’n belendende moskee zol ek oaste zaegn, ek bin in Gaellemuun.
Zie em weineg op met skaerrep eetn. Eur dieet is ook redelek ientonig, zo op ‘ t eerste gezechte. Lahmacun, kebap en döner. Lamme Koen is ’n soort dunne opgeruulde pizza met gehakt, kebap is ’n geplette en uutgerekte balle gak en döner is volgns mi’j gewoon frikandelle die ze met ’n eggeskere of tondeuze van ’n spies ofjassn.

De weinege collega’s die mi’j veurgingn in dit avontuur addn mi’j al ewaerskouwt, Moateboer, go with the flow. Dus doe’k dat maer. In Constantinopel ef alles zien eign ritme. Veur strak ofgestelde Nederlaanders met weineg ruumte in de agenda ongetwiefeld ’n gruwel. Maer ek eb mien stokolde mechanisme (Ooit op ’n Caraïbisch banane-eilaand an-eleerd) weer ineskaekeld; Maekt oe veural niet druk. De Turkn zelf wekkn ook niet die indruk, naemelek. Zeldn get d’r wat op tied of bin ze op tied. Wel altied tied veur ’n kahve türkiye, die lekkere kleine köppies koffie met drab onderin. Maer ondanks dat gebeurt dus op dat raere ritme alles gewoon wel, neks blef laegn, alles kump uuteindelek op zien peuties terechte. Tied lek ier wel wat minder lineair.

En zo presteern ze ’t dus umme ’n luchtvaartmaaskappije uut de grond te stampn woar aa’j U teegn zaegn. Grote ambities, met vule kleine vliegtuuchies. Noar elk oek en gat van de veurmalige Russische satelietlaandn. Noar laandn woar aa’j nog niet dood op vliegn willn. Maer ja, d’r kump wel vollek vandoan en dat muut weer terugge. Bagdad, Mogadishu, Kabul. De miestn zaegn; Ek kieke wel uut. De Turkn goan onversaagd d’r op uut, aerkn bakkn geld binn’ want bi’j skaerste en gebrek an anbod van vluchtn ku’j elleke pries vroagn.

Et stroalt ’n lef uut wat ek in de Lage Landen al iel lange misse. De VOC mentaliteit is verre te zuukn v.w.b. de luchtvaart. Mien olde baas Martin Schröder was ien van de eerste en helaas ook leste echte luchtreders. Niet bange uutevaaln. Now wördt de iele scene bepoald deur ien conglomeraat erund deur managers en feguurn die penn’ en paperclips over eur buro en en weer skoevn en dat beleid nuumn. Gien wonder dat de zaeke noar de gallemiezn get. Ek zage dat liek al lange drievn, ek kon maer ien dink bedinkn, wegweenn. Veur dat et iele gebouw op mi’j stört.

Soms muu’j uut oen comfortzone goan umme dingn te bereikn die oe weer et gevuul geevn dat aa’j nog leevn. Ek eb et eerder edoan, toen ek Gaellemuun uutging. Soms is et veur oen geesteleke gezondheid ook bittere noodzaeke. Eerlijk gezegd kick ek wel op die spanning, ek olle niet van ’n gezapeg bestoan. Mien luchtvaart toekomst leek al vule langer in koarte ebracht tot dat ’n onveurziene factor mi’j dwung et roer umme te gooin. Mien toekomst in de Nederlandse luchtvoart leg achter mi’j en ek bin bange dat et bi’j mien persoon niet blef.

De weerld wördt weer ’n stuk groter dan dat die op ’t lest was bi’j mien veurege boas.
Met ’n vloot van dek derteg Boeing 777’s brengn wi’j bi’j Turkish al die meinsn – uut wat veur laandn ze ook koomn maagn – d’iele weerld over. Van Jakarta tot Johannesburg, Shenzen en Singapore, San Fransisco en Chicago. Dat is weer ies wat aanders as van Gend en Loos rundties met vracht deur Zuud Amerika. Ook leuk, maer now verleedn tied. Now is ’t tied veur wat nijs!