Lachen (column Wim Rietman)

Ik vind dat er veel te weinig gelachen wordt. In tijden als deze durf je bijna niet meer naar de nieuwsbulletins te kijken of te luisteren. Het is louter kommer en kwel. En dus lijkt me met een dolletje op zijn tijd niets mis. Eerlijk gezegd neem ik mezelf ook niet altijd serieus. En dus hoeft u dat ook niet te doen. Helaas zijn er voldoende mensen die van elk wissewasje een drama maken. Ik heb dat zelf in de afgelopen week ook weer ondervonden. Jammer……..

Weinig dingen zijn leuker dan af en toe iemand in de maling te nemen.

Zelf ben ik ook geregeld het slachtoffer. Wat wil je ook met mijn postuur of kapsel?

Een aantal jaren geleden spraken we met een groep kennissen af om elke zaterdagmorgen wat mensen op te bellen. Om die dan proberen op de hak te nemen. De hele week keken we uit naar bijzondere nieuwtjes, krantenberichten of andere gebeurtenissen. Vervolgens knoopten we dan – uiteraard onder een valse naam – een telefoongesprek aan.

Op een zekere morgen zaten we weer bij elkaar en had één van de aanwezigen een prachtig idee voor een nieuw staaltje telefoonterreur. Hij was vrijdagsmiddags boodschappen wezen doen bij de C1000 en zag daar op de parkeerplaats een plaatsgenoot geweldig veel moeite doen om een reuzenpakket toiletpapier in zijn kleine auto te proppen. Met veel pijn en moeite lukte dit uiteindelijk.

Aan de koffietafel waren de aanwezigen er unaniem van overtuigd dat in deze gebeurtenis een goede grap zat. We besloten de Genemuidenaar – laten we hem Jansen noemen – op te bellen.

Het telefoongesprek ging als volgt:

“Met Jansen”.

“Dag meneer Jansen. U spreekt met Knap van de C-1000”.

“Goedendag Knap. Wat kan ik voor u doen?”

“Ik heb even een vervelend bericht meneer Jansen. Ik heb begrepen dat u gisteren in onze supermarkt was en dat u een jumbo-pakket toiletrollen gekocht heeft”.

“Dat klopt Knap”, antwoordde Jansen. “U had een mooie aanbieding. En dus hebben we maar voor een tijdje ingeslagen”.

“Het vervelende is”, vervolgde Knap, “dat we een belletje van de leverancier hebben gehad. Er is in de productie van het papier dat u geleverd gekregen heeft een fout opgetreden. Mocht u dit papier gebruiken, dan kunnen er bacteriële infecties ontstaan. Mijn vraag is: Is het papier al in gebruik genomen?”

Het bleef geruime tijd stil aan de andere kant van de lijn.

“Ik niet”, antwoordde Jansen uiteindelijk. “Maar wacht u even…….”. Op de achtergrond hoorden we Jansen naar z’n vrouw schreeuwen:” Heb ie dat wc-papier dat aa-k gistern ekocht hebbe ook al gebruukt?”

Het hele pak bleek nog onaangeroerd in de voorraadkast te staan.

“Het spijt me geweldig, Jansen”, sprak Knap. “Maar u zou me een groot plezier doen wanneer u dit pakket even zou willen omruilen in de winkel. Vraagt u maar even naar mij. Ik zal het goed met u maken”.

“Komt voor elkaar Knap”, antwoordde Jansen. “Tot straks”.

Hier stokt het verhaal. Jansen heeft ongetwijfeld het hele pak toiletpapier weer in z’n autootje gepropt. Zal in de supermarkt naar Knap hebben gevraagd, die geen idee had waarover het hier ging. De Babylonische spraakverwarring die in dit gesprek is opgetreden moet hilarisch geweest zijn.

U zult dit verhaal wellicht een staaltje flauwe studentenhumor vinden, maar wij hebben er hartelijk om gelachen. Ging dit dan niet een beetje te ver? Misschien wel, maar we zijn niet vergeten om Jansen een tijdje later een mooie gerookte zalm te bezorgen.

Ondertussen mopperen we met z’n allen over van alles en nog wat. En wordt er op elke slak een partij zout gelegd. Lieve mensen, laten we de humor er toch een beetje inhouden. Onder het motto van: Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Want op de trein met ellende hoeft u echt niet te wachten. Die stopt vanzelf een keer bij uw huis.

Ik geloof dat ik er even een appje naar wat kameraden uitgooi. “Laten we zaterdagmorgen nog weer eens wat mensen opbellen……..”