Afvallen (column Wim Rietman)

Ik had de bekende plaatsgenoot al een tijd niet gezien toen we tijdens een receptie aan hetzelfde tafeltje verzeild raakten. Ik nam hem eens even op en kon tot geen andere conclusie komen dan dat de betreffende persoon behoorlijk was aangekomen. Hij zag er  nogal “bluisterig” uit, zoals we dat in goed Genemuidigers  zouden zeggen. Wellicht had ik mijn aandacht iets te lang op bepaalde rondingen geconcentreerd, want licht geïrriteerd stak hij van wal.  “Ik zie je kijken en je hebt gelijk. Ik ben veel te dik op dit moment”. Hij liet er een grote zucht op volgen.

Wie denkt dat overgewicht alleen een probleem is voor vrouwen heeft het mis. Ook voor een deel van de mannelijke bevolking is het een teer onderwerp. Er wordt niet graag over gepraat en als dat al gebeurt dan gaat het vaak in de vorm van uitvluchten.  “Wij Lassches lijken dik, maar dat is het hem niet”,  sprak ooit de ene Breman-collega tegen de andere. “Wij hebben alleen zware botten”.  Tot vervelens toe werd Lassche aan deze uitspraak herinnerd. Tot de dag dat hij de enige juiste reactie gaf:” Een mens kan zichzelf wat wijs maken”, ageerde hij na de zoveelste kwinkslag.  Luchtig reageren op een zwaar onderwerp. De juiste remedie.

Inmiddels vorderde de receptie. De koffie was aan de kant. Er werd nu bier geserveerd, maar mijn gespreksgenoot hield het bij een glas water. De schaal met borrelhapjes liet hij (tandenknarsend, leek me) aan zich voorbijgaan. Zijn humeur werd er niet beter op.

“Ik ben nu 3 weken aan het lijnen. Geen drank, geen snacks, geen snoep. Ik ben welgeteld 720 gram afgevallen”, zo deelde hij treurig mee.

“Wie mooi wil zijn moet pijn lijden”, antwoordde ik. “Ik zou er niet al te zwaar aan tillen.”

Ik hoopte dat mijn tafelgenoot mijn ongelukkige woordkeuze niet zou opmerken. Maar dat was tevergeefs. Met een donkere blik keek hij me aan.

Snel probeerde ik te corrigeren. “Het belangrijkste is dat je goed in je vel zit”,

Het was er uit voor ik het in de gaten had.

De man kreeg nu een rode kleur, maar reageerde gelukkig niet op mijn opmerking die op verschillende wijze geïnterpreteerd zou kunnen worden.

“Mijn vrouw volgt hetzelfde dieet als ik”.

De man had schijnbaar nog niet genoeg van het gespreksonderwerp. “Zij is inmiddels vijf-en-een-halve kilo kwijt.”, zo deelde hij afgunstig mee.

“Vet, man!”, reageerde ik enthousiast. Maar ik had al snel in de gaten dat dit antwoord volledig tegen het verkeerde been van mijn gesprekspartner was.

“Je zit me hier een beetje in de maling te nemen, hé?”, reageerde hij als door een adder gebeten. De man ging driftig in de benen. Ik zocht even naar de juiste woorden. Wilde nu geen extra zout in de wonden strooien.

“Doe nou even rustig aan, man.”, probeerde ik de zaak te sussen. “Maak je niet zo dik……”.  Meteen begreep ik dat deze opmerking er één teveel van het goede was.