Amerikanen (column Wim Rietman)

Op het moment van schrijven bevind ik me in Amerika. In mijn ogen een fantastisch land, al vind ik de bewoners maar zozo. Voordat ik er ooit een voet aan land zette had ik al talloze vooroordelen jegens Amerikanen en ik moet eerlijk zeggen dat die na herhaalde bezoeken nog steeds niet weggenomen zijn. Integendeel, mijn vooringenomen beeld van de doorsnee Amerikaan wordt steeds bevestigd.

Waarom ga je er dan naartoe?, hoor ik u denken. Nou eenvoudigweg omdat het een land van ongekende schoonheid én mogelijkheden is. En dan neem je de bewoners gewoon maar op de koop toe.

Wat ik tegen heb op de gemiddelde Amerikaan is de overdrevenheid die in elk praatje dat je houdt boven komt drijven. En ik voer nogal wat gesprekjes tijdens een vakantie, dus heb ik onderhand een aardig beeld.

Vanmorgen tijdens het ontbijt klopte een man me enthousiast op de schouders. “Catch you later”, voegde hij me toe en spoedde zich naar het buffet. “ Wie was dat nou weer?”, vroeg m’n vrouw zich verbaasd af. “Ach, een man uit Boston waar ik gisteren een kaartje mee gelegd heb”, antwoordde ik naar waarheid. Tijdens een biertje aan de bar of onder een potje poker – en in het optimale geval een combinatie van beiden – leg je gemakkelijk contacten. Al blijft het met Amerikanen meestal oppervlakkig.

Bij Amerika heb ik nog steeds nostalgische gedachtes die zich waarschijnlijk in mijn hersenpan genesteld hebben door het bekijken van teveel films. En af en toe komt zo’n beeld van zo’n klassieker dan heel dicht bij. Vrijdagavond namen mijn vrouw en ik nog een laatste glaasje in zo’n typisch barretje in Fort Lauderdale. Opeens kwam er een grote groep luidruchtige jongemannen binnen. Het bleek een stel boerenkinkels te zijn uit West-Virginia. Een vrijgezellenfeest van drie dagen in de grote stad. De sfeer zat er al goed in en de oogjes waren al klein van ongetwijfeld talloze versnaperingen. Ik wist op voorhand al waar ze die avond nog gingen belanden, want de taxi’s met reclames voor de lapdance-clubs vielen niet te missen. Hopelijk liep de rest beter af als in de film.

Wat me tegenstaat aan veel Amerikanen is de overdrevenheid die ze op veel terreinen uitstralen. En de complimenten die ze uitdelen wakkeren m’n wantrouwen alleen maar aan. Vanmiddag was ik een uurtje aan het trainen op de loopband in de fitness. Een Amerikaan van een jaar of veertig kwam op de band naast de mijne staan en hield het wandelend met een tempo van ongeveer 5 km/uur zo’n 10 minuten vol. Daarna stond hij ongeveer een half uur aan de kant te ouwehoeren (om daarna waarschijnlijk z’n vrouw wijs te maken wat voor bovenmenselijke krachtsinspanningen hij weer had geleverd).

Toen ik na een uurtje rennen de band stilzette en het zweet van m’n voorhoofd wiste, kwam hij naar me toe.

Hij complimenteerde me uitgebreid met m’n geweldige uithoudingsvermogen.

“Thank you, sir”, was mijn antwoord.

Mijn haardracht beviel hem blijkbaar ook. Hoe hield ik dat bij?

“A matter of shaving every single day, sir”, liet ik hem beleefd weten.

En tot slot verbaasde hij zich over mijn beheersing van de Engelse taal.

“Just listen to the teacher during school, sir”, antwoordde ik zonder met de ogen te knipperen.

Wel kreeg ik onderhand een beetje kromme tenen van de overdreven complimenten, maar vond nu ook dat ik wel verplicht was hem ook een klein veertje in het achterwerk te steken. Mijn brein begon op de hoogste toeren te malen.

Voor ik het in de gaten had voegde ik hem toe:

“You’ve got a nice big belly, sir”.

Van ontzetting vloog de mond van de man wijd open.

“And nice shining teeth”, vulde ik nog snel aan voor ik de sportzaal verliet.