Een tas vol ergernissen (column Wim Rietman)

Tijdens de bedrijfsborrel ter afsluiting van het jaar raakte ik in gesprek met een enthousiaste, jonge collega. Totdat het gesprek opeens een verkeerde wending dreigde te krijgen.  De knaap stond namelijk op het punt om een serieus monoloog af te gaan steken. “Waar ik me mateloos aan erger….”, zo begon hij aan een ongetwijfeld vlammend betoog. “Ho, ho, ho…..”, pareerde ik direct. “We gaan ons nu aan het einde van het jaar niet meer ergeren.”

“Zie je die blauwe plastic tas daar aan de kapstok?”, vroeg ik vervolgens aan de jongeman. Terwijl hij knikte praatte ik gewoon door. “Nou, daar heb ik al mijn ergernissen van het hele jaar ingestopt. En hij zit mooi vol”. Mijn collega knikte nogmaals begrijpend, maar zijn meewarige blik verraadde dat ik in zijn ogen behoorlijk van het padje was.

Maar het blijft een feit dat ik me in 2019 aan behoorlijk wat zaken geërgerd heb. En de meeste zaken hadden betrekking op onze politici. Of eigenlijk op hun falen. Want de heren en dames in Den Haag maken er natuurlijk een behoorlijk potje van. De ontevredenheid van de bevolking bereikt ongekende hoogtes en het draaibeleid van ons kabinet is daar ongetwijfeld debet aan.

Ook de hele toestand rond het milieu kan me maar matig bekoren. Op alle fronten slaan we door en ondertussen dansen we naar de pijpen van een meisje van 16 jaar dat – als ik haar zo volg – kort voor een zenuwinzinking staat. Mijn generatie, enkele generaties daarvoor en ook enkele generaties daarna, hebben ervoor gezorgd dat we in een behoorlijke welvaart leven. Daar is keihard voor gewerkt. Dat er zeker op milieugebied aardig wat fouten zijn gemaakt, begrijpt iedereen wel. Net zo goed dat de doorsnee-burger wel beseft dat daar wat aan moet gebeuren. Maar om je nu door mevrouwtje Greta de les te laten lezen, gaat me toch wat ver.

Ik kan nog een groot aantal zaken opsommen waar ik me aan geërgerd heb. Voor het gemak beperk ik me tot de afgelopen weken.  Allereerst de wachtgeldaffaire van Klaas Dijkhoff. Ik had eerlijk gezegd nog wel een hoge pet op van de VVD’er. Maar na afloop van dit debacle is er van zijn opgebouwde krediet bij mij niets meer over.

En dan was daar nog dat idiote plan van het CNV om richting een 30-urige werkweek te gaan. Het lanceren van dergelijke dwaze plannen noem ik nou nog eens makkelijk zieltjes winnen. Want het loon blijft hetzelfde in het plan van de vakbond. En daar is natuurlijk niemand op tegen. Hoe we dat dan gaan financieren, lees ik niet. En over het feit dat er nu al krapte is op de arbeidsmarkt en hoe we die extra vacatures dan gaan invullen evenmin. Onder welke steen de man gelegen heeft die dit plan naar buiten brengt, vraag ik me dan werkelijk openlijk af.

Tja, ik heb me helaas aardig wat opgewonden dit jaar. Ik erger me dan ook behoorlijk aan mezelf. Met name om het feit dat ik me aan allerlei dingen erger.

Intussen zat mijn collega nog naar de plastic tas aan de kapstok van het café te kijken.

Hij leek me nog even te willen uitdagen. “Wat ga je met die tas met ergernissen doen, wanneer je straks thuis bent?”, vroeg hij met een sarcastische blik.  “Die zet ik  in het schuurtje neer”, antwoordde ik hem. “En ik kijk er de rest van het jaar niet meer naar om. En misschien steek ik hem met oud en nieuw wel in de fik”.

“Maar dat is toch reuze slecht voor milieu” daagde hij mij verder uit.

“Dat kan wel zijn”, diende ik hem van repliek, “maar het jaar beginnen zonder ergernissen zal ook een grote opluchting zijn. Eigenlijk zou iedereen zijn tasje met ergernissen op oudejaarsavond mooi moeten verbranden. En dan maar hopen dat het nieuwe tasje lang leeg blijft. Al durf ik daar nauwelijks op te hopen”.