Met het zijspan dwars door Afrika als huwelijksreis

De ‘Amsterdamse Gaelemunigers’ Max en Jennifer Brouwer wilden een bijzondere huwelijksreis. Die kregen ze. Een half jaar lang trokken ze in een zijspan van Nederland naar Kaapstad. Onderweg raakten ze betrokken bij een busongeluk, kregen ze te maken met een boze giraffe en brachten ze dagenlang door bij bureaucratische grensovergangen. Dinsdagavond vertelden ze voor SCEG over hun avontuur bij d’ Olde Soldoat.

Last van heimwee heeft het stel niet. Ze reisden al door Azië en verbleven een half jaar op Curaçao. Voor hun huwelijksreis zochten ze nog wat exotischer en vooral avontuurlijker. Dat avontuur kwam moeizaam op gang. “Kort voor de reis bleek dat de leverancier van onze motor de vering was vergeten. Een bedrijf in IJsselmuiden heeft die er alsnog ingezet. De avond voor ons vertrek waren ze om 23.00 uur nog bezig…”, vertelt Max.

Dat voorval valt in het niet bij de avonturen die zouden volgden. Via Griekenland maakten ze de overtocht naar Egypte. Daar kostte de import van de motor zeeën van tijd. “Tijdens dat oponthoud zaten we in een hotel bij de Koptische kerk waar kort daarvoor een bom was ontploft. Het was heel onrustig in het land. We mochten alleen onder politiebegeleiding door het land reizen. Dat betekende dat we tweeduizend kilometer achter de politie aanreden. Ontzettend irritant. Ook gingen nog eens 19 van onze 24 spaken kapot.”

In Soedan volgden opnieuw weken vol onheil. Pas na acht uur konden de Nederlanders de grens oversteken. “Vervolgens rijden we in de Sahara en zag ik Jennifer insukkelen. Al snel bleek dat ze weinig had gedronken en dus uitgedroogd was. Ik was ontzettend boos, maar twintig minuten later was ik zelf aan de beurt. Ook ik had weinig gedronken. Toen we van het gezeik af dachten te waren, stuitten we op het volgende probleem: Soedan mocht niks importeren uit Europese landen waardoor de levering van nieuwe wielen vier weken zou duren.”

Ze besloten maar het beste van dat verblijf te maken en de toerist uit te gaan hangen. “We bezochten met een bus de Pyramides in het land. Prachtige dag. Toen we terugkwamen bij de bus, zat die zo vol dat kratjes cola in het gangpad werden gezet. Daarop konden nog meer passagiers zitten. Onderweg vroeg ik me af of de chauffeur niet veel te hard reed op die veel te smalle snelweg. Wel dus. Niet veel later werden we frontaal geraakt door een bus uit de andere richting….”

Wonder boven wonder konden ze uit de bus klimmen. “Daar zit je dan in een woestijn met 45 graden. Gelukkig was er een pick-up die ons naar het ziekenhuis bracht, dat meer op een slachterij leek. Samen met andere gewonden werden we daar behandeld. De vloer plakte aan je schoenen. ‘Doe maar een paracetamol…’, zeiden we toen ze Jennifer een prik wilden geven. Uiteindelijk zijn we daar twee weken gebleven. Als Jennifer geopereerd had moeten worden, hadden we de reis vermoedelijk gestaakt, maar we besloten toch door te gaan. Ik herinnerde me de uitspraak van mijn vader: ‘A’j maar skik em….’. Dat hebben we vanaf dat moment gehad.”

Zoals in de prachtige natuur van Ethiopië en daarna Kenia. Ze vonden de enige route waar het is toegestaan om met een motor door een Nationaal Park te rijden. “Dan zie je ineens een giraffe…”, zegt Max, terwijl hij een foto van het langste dier op aarde laat zien. “Ik was zo enthousiast dat ik stoer gas begon te geven. Nou, dat vond die giraffe niet leuk…'”, klinkt het droog bij de volgende foto. De giraffe staat daar uitdagend voor het zijspan, dat ondertussen is verlaten door Max en Jennifer.

Uiteindelijk overleven ze ook dat bange moment weer en gaat de reis verder naar Oeganda. “Je beseft pas hoeveel vrijheid je hebt door tussen Nederland en Duitsland te kunnen reizen, als je aan de grens tussen Kenia en Oeganda bent geweest…”, vertelt Max, waarop een eindeloze anekdote volgt over benodigde stempels, geld om die stempels te krijgen en nog meer geld om ook aan de aanvullende benodigdheden voor doorreis te kunnen voldoen. Via Ruanda, Tanzania, Zanzibar, Malawi, Mozambique en Swasiland komen ze uiteindelijk in Zuid-Afrika aan.

“Ondertussen was de reis zo voorspoedig verlopen, dat we ineens tijd over hadden. Toen zijn we ook nog naar de westkust gereden, waarna we uiteindelijk zes weken in Zuid-Afrika zijn gebleven. De reis eindigde met een sprong vanaf de Tafelberg…”, vertelt Max bij een foto van het parasailen.

De indrukken die ze aan de reis hebben overgehouden, zijn onbetaalbaar. Ze ontmoetten de meest vriendelijke mensen in Malawi, het armste land van de wereld. En elders voelde het soms onveilig. “Op een zijspan trek je veel bekijks in Afrika. Zeker als die soms ook nog wordt bestuurd door een blanke vrouw met wapperende handen. Ze hebben geen idee wat ze zien. Hele schoolklassen rukten soms uit. En als je een tussenstop maakt, word je aangesproken door tientallen mensen die soms heel opdringerig zijn. Je wordt doodmoe van altijd dezelfde vragen beantwoorden.”

Een bijzondere huwelijksreis hebben ze kortom gehad. Het zijspan werd later per container teruggehaald naar Nederland. Daar staat ie nou bij de Motorclub in Genemuiden. Met 25.000 Afrikaanse kilometer op de teller.