Coronablog (door Wim Rietman)

Zondag 31 mei 
De laatste dag van de maand alweer. Dus tijd om het sporthorloge eens uit te lezen en op de vaste schijf te zetten. Het blijkt dat ik inmiddels 104 dagen achter elkaar minimaal een uur per dag gesport heb, een nieuw record. Ik wissel het hardlopen af met wielrennen of indoor fietsen op de spinningbike.
Last van de beruchte coronakilo’s heb ik dan ook niet. “Nee, dat buikje zat er al”, hoor ik u op de achtergrond zeggen.

Maandag 1 juni 
Het belooft een stralende tweede Pinksterdag te worden, dus ik trek al vroeg de hardloopschoenen aan voor een mooi rondje. Dichtbij het Varkensgat blijft ineens een corpulente vrouw pontificaal langs het
fiets- / wandelpad staan. “Anderhalve meter afstand”, bijt ze me op een tamelijk agressieve toon toe wanneer ik passeer. “Als u nu  eerst eens de helft zou afvallen dan is dit probleem meteen opgelost”, wil ik zeggen. Maar ik slik de woorden in. Ik ben milder geworden, zo liet ik u al eerder weten.

Om klokslag 12.00 uur gaan ook in Genemuiden de terrassen weer open. Rond twee uur ’s middags rijd ik even langs onze plaatselijke horecagelegenheden en zie dat zowel DOS als “de Kaaihof” al behoorlijk klandizie hebben.  Schipperswelvaren blijft gesloten. Het zal ongetwijfeld met een lastig verdienmodel te maken hebben.

Dinsdag 2 juni 
De coronaregels werden gisteravond behoorlijk aan hun laars gelapt tijdens een demonstratie tegen racisme in Amsterdam. Niet voor het eerst denkt burgemeester Halsema dat er voor Amsterdam andere wetten gelden dan in de rest van het land. Deze mevrouw mist niet alleen elke vorm van sympathie, maar vooral ook kordaat leiderschap. Zelfs Jesse Klaver, de partijleider van Halsema’s GroenLinks, keurt haar handelswijze af. Maar dat zal ongetwijfeld een strategische ingeving zijn. In de politiek gaan zetels boven solidariteit.

Woensdag 3 juni 
Racisme blijft de gemoederen bezig houden. Ik ben weer onderweg naar Duitsland en kan in de vroege morgen dus anderhalf uur verschillende discussies op Radio 1 volgen. Ik denk dat ieder weldenkend mens het er wel over eens is dat de gruwelijke moord op George Floyd een weerzinwekkende gebeurtenis was. En het bevestigt ook nog maar eens dat er in Amerika behoorlijk veel op het politieapparaat (en op nog veel meer apparaten overigens) aan te merken is. Racisme en discriminatie vallen niet goed te praten. Maar alle goede bedoelingen ten spijt weet ik zeker dat het niet uit te bannen is. Wie die illusie heeft, steekt zijn/haar hoofd in het zand. Om tot die mening te komen beweeg ik me voldoende tussen allerlei geledingen in deze wereld. Maar dat mag natuurlijk geen reden zijn om niet tegen racisme te strijden.

Donderdag 4 juni 
Ik heb de nacht doorgebracht in het mooie Thüringen. Wie van prachtige natuur, nostalgische dorpjes en van bourgondisch eten houdt, moet daar maar eens naartoe gaan.
Op de terugreis hoor ik op de radio dat er een grote Corona uitbraak is in Göttingen, een stad in het hart van Duitsland. Oorzaak is een massale bijeenkomst rond het suikerfeest, de viering van het einde van de Ramadanperiode. In korte tijd zijn er meer dan honderd nieuwe besmettingen. Gevolg is dat het openbare leven in de hele stad dat net weer een beetje op gang kwam weer volledig stil wordt gelegd.
Later op de avond hoor ik dat er in Genemuiden toch weer twee nieuwe sterfgevallen en ook twee nieuwe besmettingen zijn. Voorzichtigheid blijft geboden. Het virus is helaas nog lang niet weg.

Vrijdag 5 juni
Normaalgesproken was ik gisteravond in “de Rank” gaan biljarten. Sinds een aantal jaren ben ik lid van onze plaatselijke trots HZW. Ik mis het spelletje, maar – ik zal eerlijk zijn – vooral de gezelligheid. Het verenigingsgebouw is nu al bijna drie maanden gesloten. Voorzichtig gloort er hoop. Wellicht kan er in aangepaste vorm vanaf 1 juli weer gestart worden. Toch speel ik op donderdagavond een paar partijtjes biljart. Kameraad Marien beschikt thuis over een eigen tafel. Over mijn huidige niveau kan ik kort zijn. De vorm is (in zover die er ooit was) tanende.

Zaterdag 6 juni 
Vandaag stond het jaarlijkse reisje van het beleggingsclubje (lees maandelijks gezellig avondje) van ons vriendengroepje op het programma. Het is om de bekende redenen afgelast. Net zo er in korte tijd al een hoop uitjes zijn, of worden, gecanceld. Verschillende concerten, het Oerol-festival en nog wat tripjes stonden bij ons in de agenda. Er is allemaal een streep doorheen gegaan. Er zijn natuurlijk veel ergere dingen in de wereld, maar toch mis ik die evenementen waar je verlekkerd al een tijdje naar uit kijkt. In Duitsland zeggen ze : ”Vorfreude ist die schönste Freude”.  Vrij vertaald : Er gaat niets boven de voorpret. Ik hoop dat we ons met z’n allen gauw weer op leuke dingen verheugen kunnen.