Zware tijden (column Wim Rietman)

“Ik lees weinig meer van je”, zei goede vriend Jan onlangs tegen me. “Geen inspiratie meer?”.

“Wanneer je als columnist in de huidige tijd geen inspiratie hebt, wordt het misschien tijd de pen er bij neer te gooien”, antwoordde ik hem. “Nee, dat is het niet. Maar als ik me tot de actualiteit beperk worden het alleen maar zure verhalen. En dat wil ik mijn lezers eigenlijk besparen”, zo legde ik hem uit.

Mijn oudtante Annigje Heutink – beter bekend als “Tantan”, bereikte de zeer gezegende leeftijd van 104 jaar. Ze was een verstokte vrijgezel, maar tot op zeer hoge leeftijd zowel geestelijk als fysiek topfit. Toch was ze wat knorrig van aard. Toen de dominee op haar 94^e verjaardag langs kwam en vroeg hoe het maar haar ging, antwoordde ze kort maar krachtig : “Slecht”. Het schaamrood steeg haar naar haar kaken toen de dominee haar er op wees dat het toch vrij uitzonderlijk was op zo’n gezegende leeftijd nog in zo’n blakende gezondheid te verkeren.

Hieruit blijkt maar weer eens dat genen generaties meegaan. Daar zijn het tenslotte genen voor. Ik neig er af en toe ook wel eens toe om me over dingen op te winden, waar je net zo goed je schouders over op kunt halen. Met name dingen waar je toch niets aan kunt veranderen.

Neem nou de formatie rond ons nieuwe kabinet. Debacle na debacle hebben we met de vorige regering meegemaakt. De ene na de andere affaire. Talloze ministers die afgetreden zijn. Toch gaan we – zoals het er nu naar uitziet – gewoon weer met hetzelfde clubje verder. Men heeft in Den Haag een partij boter op het hoofd waar de Becel-fabriek jaloers op is. Ik begrijp dat formeren moeilijk is, maar je zou er voor de geloofwaardigheid toch voor kunnen kiezen dat geen enkele minister uit het vorige kabinet in de nieuwe regering terechtkomt?

Grote zorgen maak ik me om de toekomst voor onze jeugd. Hoe moeten ze ooit een eigen huis krijgen? Ik kijk af en toe op Funda naar het aanbod in onze gemeente. Een aanbod dat er niet is. De enkele woning die er op staat wordt voor duizelingwekkende bedragen aangeboden. Achteraf hoor je dan dat de vraagprijs ook nog ruim overboden is.

Bouwen, bouwen, bouwen is het enige devies. Maar we mogen al blij zijn wanneer we alleen voor onze nieuwe Nederlanders een behoorlijk dak boven het hoofd vinden.

Ik ben van nature een optimistisch persoon. Ik ben gek van een grap en een grol. Maar ik sluit mijn ogen niet voor de realiteit. Ik zie donkere wolken zich samenpakken boven onze samenleving. Er ontstaat momenteel een inflatie die alle perken te buiten zal gaan. De prijzen op alle terreinen stijgen de pan uit. En het einde is nog niet in zicht.

De benzine-, gas- en elektriciteitsprijzen bereiken trieste records. En dat gaan we met zijn allen merken volgend jaar. In mijn werk merk ik het nu al. Het consumentenvertrouwen keldert met de dag.

“Nee, Jan”, antwoordde ik mijn oude kameraad. “Ik heb geen zin om de lezers met negatieve verhalen op te zadelen”.  Of heb ik dat onbewust nu toch gedaan?

Wim Rietman