Genemuider Grensverhalen (5) 

(Door: Nick Hoekman) Naast de opgebouwde friettent, beschikken de Gaellemuniger patatbakkers ook nog over een mobiele unit. Met deze snackbar-op-wielen trokken de vrijwilligers de laatste dagen op pad om een geschikte locatie te vinden voor hun culinaire hulpverlening. “We hebben de patatkar achter de auto geknupt en zijn we deze kant opgereden”, zo laat Remon van Dijk (44) weten.

Van Dijk is een van de vrijwilligers die door het Poolse landschap op zoek ging naar nieuwe locaties. “We zijn naar een plek gereden die ons is aangeraden. Daar is een opvang en daar komen honderden mensen per dag. De ene keer 200, de andere keer 400. Daar stond alleen een kebabtent. Daar konden we zo de kar naast zetten.”

Toch is dit niet meer de locatie waar de barmhartige kook-koningen momenteel met de frietkar staan. “Was toch niet wat. Na een paar uur hebben we de patatkar weer achter de auto geknupt en zijn we deze kant opgereden.” Op de locatie waar ze nu staan, hoeft de mobiele groep zich niet te vervelen. “Zo gauw je de klep in de lucht doet, kun je meteen wel een paar uur door met bakken. Dat het een beetje doorloopt en niet elke stilvalt, dat is het mooiste.”

En doorlopen, dat doet het de hele dag. Al loopt het volgens de vierenveertigjarige Gaellemuniger in de avond wat terug. “Maar dan komen de politie, brandweer en de militairen eten.” De locatie waar de marsvaardige snackbar staat, lijkt volgens Van Dijk op de plek waar de vaste tijdelijke gaarkeuken zijn biezen heeft opgeslagen. “Het is eigenlijk een kleinere versie van de locatie waar ze met de friettent staan. Eigenlijk is alles hier hetzelfde, alleen drie tot vier keer zo klein.”

Dat Van Dijk aan de Pools-Oekraïense vluchtelingen van een warme hap voorziet, had echter nog wel wat voeten in de aarde. De goedlachse Gaellemuniger was een aantal weken eerder al in de bus gestapt, waar de frituur operatie vanwege de naderende dreiging vanuit Rusland (tijdelijk) een halt werd toegeroepen. “Dat was een tegenvaller. We hadden ons er helemaal op ingesteld, flink voorbereid en dachten: ‘nu gaat het gebeuren’. En als je dan in Polen zit en je krijgt dat telefoontje, dan zit je opeens ‘s avonds weer thuis. Dan ben je wel een paar dagen van slag. Of van slag, ik was wel wat rustiger dan normaal.”

Toch was het voor Van Dijk geen uitgemaakte zaak dat hij alsnog de trip van dik 1400 kilometer zou gaan maken. “Niet direct nee. Ik had eerst zoiets van: dit is zo’n dikke tegenvaller en straks gaat het dan wéér niet door. Maar het bleef toch kriebelen en ik had het er elke keer nog over thuis, toen zei m’n vrouw ook: ‘je kunt beter bellen en alsnog een week heen gaan. Dan kun je dit afsluiten’”

Gesterkt door de woorden van zijn vrouw Roelinde, besloot Van Dijk om zich opnieuw beschikbaar te stellen als vrijwilliger. “Ik moet er gewoon heen. Dan kan ik het voor mezelf afsluiten, dan weet ik waar ik geweest ben. En na deze week voelt dat nu wel een stuk beter.”

De organisatie van Genemuiden helpt aan de grens, laat weten dat er een nieuwe link in het leven is geroepen om te doneren. “Belangrijk is dat je bij ‘project’, ons project ‘Genemuiden helpt aan de grens’ selecteert. Deze doneer actie is ANBI-geregistreerd, jouw gift is hierdoor aftrekbaar voor de belasting”, zo besluit de organisatie.